Categorie: Cultureel Persbureau

  • Alain Platel: ‘Ik ben gefascineerd door afwijkingen’

    De uiterste grens van het medelijden is letterlijk het thema van Pitié!, dat in krap twee uur tijd de kern van Bach’s Matthaeus Passie over het voetlicht brengt.

  • Maak minstens een fles prosecco soldaat voor je naar Oostpools ‘Los’ gaat

    Toneelgroep Oostpool, met een paar miljoen subsidie de hoop van iedere theaterliefhebber in het oosten des lands, heeft een reputatie hoog te houden op zomertheatergebied. De afgelopen acht jaar jaar bracht het Arnhemse stadsgezelschap mooie, grappige, ontroerende stukjes tenttheater met altijd muziek en altijd een scherpe kijk op het leven, de dood en de rest. Met werk van ’s lands…

  • En zo zie je plots een verontrustende werkelijkheid onder ogen in Utrecht

    En zo zie je plots een verontrustende werkelijkheid onder ogen in Utrecht

    Dat eten is dus heel erg echt en heel erg lekker. Tot zover maakt Festival a/d Werf 2009 de leus ‘get real! waar. De jonge acteur Ilay den Boer serveert de maaltijd en promoveert ons tot gasten op zijn Bar Mitzwa, een jaar of wat geleden in Israël. We zijn tante, oom, neef, grootmoeder of zomaar gasten die hij nooit…

  • Indrukwekkende theateropvoering van brisant minitoneelstuk ‘Zeven Joodse Kinderen’

    Amsterdam – Grappig, hoe Bertolt Brecht opeens gelijk krijgt. ’s Mans gedachtengoed leek altijd wat belegen. De Duitse theatervernieuwer veroverde in de jaren twintig van de vorige eeuw een plekje in de geschiedenis met wollig gepraat over ‘episch theater’, dat met het doorbreken van de illusie en met niet-ingeleefd acteren de toeschouwer bewust zou maken van ‘de boodschap’ en zou…

  • Wat gebeurt er met het dressoirtje van Ton Lutz? (1919 – 2009)

    Cultureel Persbureau – Het was een niet eens zo groot dressoirtje in de werkkamer van Ton Lutz, op de zolder van zijn huis aan de Leidsegracht in Amsterdam. Op dat dressoirtje stonden zijn herinneringen: foto’s, cadeautjes, een enkele prijs, beeldjes en boekjes. Toen ik als relatief jonge journalist door de grootste acteur van Nederland naar die zolder werd uitgenodigd voelde dat…

  • Intens familiedrama, gedompeld in rode pastasaus

    AMSTERDAM (Cultureel Persbureau) – Spaghetti met rode saus. Nooit geweten dat je daar zo intens naar kunt verlangen na afloop van een theatervoorstelling. Maar het kan dus. Na Rocco en zijn broers, de nieuwste voorstelling van Ivo van Hove bij Toneelgroep Amsterdam, omdat die saus aan het eind op tafel komt. En erover uitgestort wordt. Van die rode…

  • Doodshoofddrentelen op Wall Street maakt van performance ‘Golgotha’ nog geen kunst…

    Zouden ze het in New York niet zo langzamerhand een beetje zat worden? Al die kunstenaars, komieken en  onheilsprofeten die voor de straatnaambordjes met ‘WALL st.’ dingen doen die iets te maken hebben met angst, ondergang, doem en depressie? Natuurlijk is het daar een beetje een soort symboolplek maar die begint langzaam maar zeker even sleets te worden…

  • Geslacht van Rob de Graaf vermalen door steracteurs bij ‘Het Toneel speelt’

    Een jaar of 6 geleden speelde Toneelgroep Dood Paard het stuk ‘Geslacht’ van Rob de Graaf en het was zo’n hit dat het Bewust Marginale Gezelschap zich zorgen begon te maken over het vele nieuwe publiek dat het opeens trok. Nu spelen Erkend Goede Acteurs Mark Rietman en Carine Crutzen hetzelfde stuk en het is – op zijn best…

  • Theatermakers ontdekken doodgaan en doodzijn als nieuwe attractie

    In Kreten en Gefluister, nu te zien bij Toneelgroep Amsterdam, zijn we de eerste helft van de avond getuige van het nogal ontluisterende stervensproces van een jonge vrouw, gespeeld door Chris Nietvelt. Vervolgens zien we hoe het lijk gewassen en afgelegd wordt en het huis aan kant wordt gebracht. In Villa Europa van De Warme Winkel kijken we de helft…

  • Wist u dat er in dit gebouw ook een theater is?

    Wist u dat er in dit gebouw ook een theater is?

    Gezien in het Derlon Theater, meegemaakt in de Stadsschouwburg Amsterdam. Horeca en Theater gaan niet samen. Een restaurant op niveau runnen in een gebouw met idioot korte spitsuren, dat werkt al niet, maar erger is dat restaurant-mensen nooit naar een theater gaan. Restaurantmensen werken 18 uur per dag en doen dat zeven dagen per week. Zij doen wel eens…