Amsterdam – Grappig, hoe Bertolt Brecht opeens gelijk krijgt. ’s Mans gedachtengoed leek altijd wat belegen. De Duitse theatervernieuwer veroverde in de jaren twintig van de vorige eeuw een plekje in de geschiedenis met wollig gepraat over ‘episch theater’, dat met het doorbreken van de illusie en met niet-ingeleefd acteren de toeschouwer bewust zou maken van ‘de boodschap’ en zou activeren tot politieke actie.
De boodschap heeft natuurlijk best ook iets belegens, sinds een paar decennia, net als het begrip actie. Politiek geëngageerd theater met een boodschap is tricky, omdat het weinig te maken heeft met schoonheid en ontroering, wat wij doorgaans graag zien in kunst, naast een behapbare maatschappelijk betrokkenheid. En kunst moet eigenlijk gewoon kunst blijven. En nergens anders toe dienen dan zichzelf.
Maar bij de ultrakorte theatertekst ‘Zeven Joodse Kinderen’ van de Britse schrijfster Caryl Churchill werd opeens haarscherp duidelijk wat Brecht bedoelde en hoe gelijk hij had.
Lees verder: “Indrukwekkende theateropvoering van brisant minitoneelstuk ‘Zeven Joodse Kinderen’: Nederlandse acteurs hebben liever ontroering dan slaande ruzie in de zaal. – Cultureel Persbureau” – http://cultureelpersbureau.posterous.com/indrukwekkende-theateropvoering-van-brisant-m#ixzz0EiwcQDYo&A
