-
‘Ik doe dit ook niet voor mijn lol, hoor!’
Er is niets leukers dan een verschrikkelijke gebeurtenis zo mooi te beschrijven dat je publiek huiverend wegduikt. Hoe nobel en droef je taak ook wezen kan: als dat plezier er niet zou zijn, had het vak van journalist of doodsbidder niet bestaan. Maar mag je dat ook laten merken? Dat is iets heel anders. In…
-
Als we ze niet verkopen, kan ik er zelf nog op fietsen
Ruwstenen muren, een houten bar, en publiek dat je in een grootsteedse koffiezaak kunt verwachten: jong en hip, gewapend met dunne laptop of tabletcomputer en aan de koffie. Niets in Lola Bikes&Coffee doet vermoeden dat je bij een fietsenmaker zit. En toch is Lola Bikes & Coffee, om de hoek bij de koningin op het…
-
De Starman stuurt opnieuw een boodschap
Sommige artiesten worden prachtig oud. Johnny Cash werd prachtig oud, Bruce Springsteen blijft op een absurde manier jong en alle leden van de Rolling Stones zijn na hun onopgemerkte dood in de seventies in overtuigende zombies veranderd. Leonard Cohen is al zeker 50 jaar prachtig oud. En laat nou net de enige van wie ik…
-
Huilen met Jan Smit
‘Is dat nou moeilijk, huilen op commando?’. En dat dan aan een actrice gevraagd. Eigenlijk altijd als Halina Reijn in een nieuws- of cultuurprogramma verschijnt, stelt Matthijs van Nieuwkerk, Joost Karhof, Jellie Brouwer of Jeroen Pauw hem. Omdat dat de essentie van het acteren is, volgens de redacties die zo’n vraag bedenken. Huilen zien we…
-
Theo Maassen en de schitterende verwoesting
Mijn eigen straat in Capelle aan den IJssel, maar dan met alle huizen in puin en een kustvaarder losjes tegen de Alkenoordflat gedrapeerd. Sfeervol overwoekerd. Ik heb de tekening even niet onder handbereik, maar dat soort dingen tekende ik dus als puber. Doemdenkkunst, geheel volgens de tijdgeest van de late jaren zeventig. Ik verslond de…
-
Kunst is poep
Mijn therapeute begreep 15 jaar geleden niet waarom ik van theater hield. Althans. Ze vond theater eigenlijk een beetje ziekelijk: zelfontkenning, doen alsof, liegen dat gedrukt staat, dat soort dingen. Ik kon het alleen maar met haar eens zijn. Mijn wereld was vergeven van de uberego’s, aandachtszieke mislukkelingen, gevaarlijke psychopaten en machtswellustelingen. Maar buiten het…
-
Het geluid van de stilte
Ik ben een fan van Star Trek sinds de allereerste afleveringen in Nederland werden uitgezonden. En dan gaat het niet eens over het verhaal, de acteerprestaties of de ideologie, maar om het geluid. Het geluid dat een ruimteschip maakt wanneer het vrij zwevend door de ruimte beweegt, ‘op weg naar nieuwe werelden, om nieuwe levensvormen…
-
De wijde blijk
Dat de zonnepitten in een zonnebloem en de schubben van een dennenappel zich voegen naar een getalsverhouding die overal in de natuur is terug te vinden, is tamelijk verbijsterend. Net als dat van die vijf toonhoogtes uit het vorige stukje. Van pentatonie kom je dus vanzelf op de Gulden Snede. Daar ga ik nog veel over doen, maar laat ik dicht…
-
Vijf magische noten
Mijn openingsbericht van deze serie riep meteen al een reactie op. Theatermaker Ivar van Urk meldde mij in zijn reactie dat de wetenschappelijke benadering van de werking van kunst een heilloze weg is. ‘Kunstbeleving is geen exacte wetenschap, zoals aerodynamica dat wel is,‘ stelt hij, ‘dus is er geen eensluidend antwoord op waarom precies iets…
-
De trui van Sara Lund
Sara Lund draagt een trui die is gebreid van wol van schapen uit IJsland. Het ontwerp is nieuw, maar traditioneel. En iedereen wil hem hebben. Om zelf een beetje Sara Lund te worden. Volgens sommige kenners is Sara Lund een diagnose. Geesteswetenschappers, medici en psychiaters worden aangehaald, allemaal om het geval Sara Lund te duiden.…