Vliegende verpleegsters. Daar kijken we niet meer van op. We hebben allemaal Mary Poppins gezien. Dat ze bij Vis a Vis, bij het strand van Almere, in plaats van onzichtbare touwtjes een vijftig meter hoge bouwkraan inzetten voor zo’n speciale opkomst is dan spectaculair en leuk, maar meer ook niet. Kwestie van geld en middelen. De volgende show heeft wel weer een ander ‘ooh en aah’-ding om hier overheen te gaan. Niets heeft meer te lijden onder inflatie dan spektakel.
Silo8, de nieuwste voorstelling van Vis a Vis, is een doorslaand succes. Iedere avond zit de ruim 900 plaatsen tellende overdekte tribune vol en dat al sinds ze in mei begonnen. Woensdag 11 augustus startte de tweede succesrun, en alles wijst erop dat ze tot ver in september uitverkocht zullen draaien. En terecht, want Vis a Vis heeft dus iets aan het spektakel toegevoegd dat die andere vliegshow van Mary Poppins mist: fantasie en hartstocht.
De voorstelling vertelt het horrorverhaal van de bejaardenzorg in de nabije toekomst, die tijd dat één verpleegsters met haar Segway gemakkelijk twee provincies kan bedienen en de zorgminuut plaats heeft gemaakt voor de zorgseconde. We volgen een stel bejaarden dat in die maalstroom wordt opgeslokt, maar uiteindelijk overwint, al overleeft niet iedereen de nachtmerrie. Het verhaal zit vol met slapstick, die varieert van dolkomisch tot bestwelzwart, en dat is al aardig om mee te maken. Alleen kenden we dat al van Vis a Vis, en vonden we dat de laatste twee producties een beetje sleets worden.
Maar dan gebeurt er dus iets: het gezelschap met 20 jaar ervaring in volks spektakel overstijgt zichzelf door het verhaal het verhaal te laten en vol uit te pakken met droomscènes. Uit het niets komen Surinaamse drumbands op, wordt er gedanst en verlaat de logica ijlings het theater, net als dat ooit gebeurde bij de hoogtepunten van Vis a Vis’ inmiddels overleden grotere broer: Dogtroep.
Zo uitpakken, en zo kiezen voor mooi, voor swingend en zo de boodschap even de boodschap laten: dan ben je dus theater aan het maken op het niveau waarop het thuishoort. Of dat ligt aan het Zwitserse script, dat aan deze voorstelling ten grondslag lag, of aan de inbreng van regisseur Ivar van Urk, is niet meer te achterhalen.
Feit blijft dat de combinatie van ingrediënten een maaltijd oplevert die in een toprestaurant niet zou misstaan.
Gezien: 11 augustus 2010. inlichtingen: www.silo8.nl
PS: Silo8-regisseur Ivar van Urk was ooit samen met de regisseur van de huidige Amsterdamse Bos-voorstelling Jeroen van den Berg leider en oprichter van theatergroep Het Oranjehotel, dat van 1990 tot 2003 heeft bestaan. Voor wie er een essaytje aan wil wijden.