Het jeugdtheater is vaak net even sneller met het volgen van de laatste ontwikkelingen in cultuurbeleidsland. Sinds een paar jaar moet je bijvoorbeeld een paar vinkjes aankruisen in je subsidieaanvraag. Of je codes onderschrijft, zoals Governance, Fair Practice en Diversiteit & Inclusie. We hebben gezien hoe daar gretig de hand aan wordt gehouden, voor sommigen misschien iets te. Over 500 jaar zullen historici aan de hand van zulke gegevens constateren dat het kennelijk beroerd gesteld was met die dingen, in de 21ste eeuw.
En gelijk zullen ze hebben, natuurlijk. We gaan daar nog veel over publiceren, de komende jaren (als we genoeg donaties blijven krijgen of leden erbij). Governance blijft actueel omdat armoede en grootkapitaal ook in de kunsten in elkaars verlengde liggen, Fair Practice omdat we aan kunst competitie hebben verbonden, en diversiteit en inclusie omdat we kunst vaak gebruiken om ons te onderscheiden van anderen.
Paarse krokodil
Momenteel richten sommige jeugdgezelschappen zich op de queer-doelgroep (NTJong, Maas). Een ander Diversiteit & Inclusiethema is nu in goede handen bij het Groningse jeugdtheatergzelschap Het Houten Huis. Die club toert door het land met de voorstelling ‘Als het anders loopt’. Ik zag haar gisteren in Leiden en was ontroerd. Het is een poëtische voorstelling met veel prachtige, dromerige muziek, zwevende beelden en ingetogen humor over de grote paarse krokodil waarmee we onszelf de afgelopen jaren hebben opgezadeld: de zorgsector.
Het begint met een mooie Andreas Denk (danser, ontwerper en co-producent) die als vader van een zoon met Down aan een eng loket iets komt vragen over het PGB en een formulier meekrijgt. Grappig genoeg klinkt er dan al een ‘uh-oh’ uit de zaal: het publiek voelt goed aan dat het vanaf hier misgaat.
Inderdaad groeit de stapel formulieren uit tot een metershoge zuil en verliest de vader daardoor zijn zoon uit het oog. Met hem kijken we mee naar de wereld tussen de verpletterende ambtelijke molens waar geboorte en dood naast elkaar en door elkaar heen bestaan, en een man zonder armen en benen (echt) op zoek is naar zijn eigen wielen.
Drie kapiteins
Het thema ‘bureaucratie in de zorg’ en de opdracht ‘zet ook eens mensen met een lichamelijke uitdaging in een dansvoorstelling’ lenen zich geen van beide een-twee-drie voor een meeslepend en ontroerend dansstuk. Dat het hier gelukt is, met nota bene drie kapiteins op een schip (Denk en Club Guy&Roni tekenen naast Het Houten Huis voor de productie), mag een klein wonder heten.
Dat wonder zit in de innemende aanwezigheid van Andreas Denk en de acteur die zijn zoon speelt, in de waanzinnige choreografie van Guy&Roni, die het stervensproces van een Doodziek Meisje zo krachtig en liefdevol in beeld brengen dat je er bijna vrede mee krijgt, en in de regie van Elien van den Hoek, die het allemaal bij elkaar brengt en voorziet van meer poëzie dan uitleg. Op die manier zweeft de voorstelling mooi voorbij aan de vinkjes die de subsidiënten gelukkig moeten maken.
Zo kan het dus ook.
