‘Immersive reality’ toont op #IDFA een heftige toekomst voor beeldjournalistiek
Ik heb dus vijf minuten lang in de studio van singer-songwriter Patrick Watson gezeten. Hij speelde wat. Legde zijn telefoon in de asbak. Zei wat tegen zijn labrador. En ik kon rustig rondkijken terwijl hij speelde. Achter me, voor me. Onder en boven. Niets mooier dan bij een artiest thuis te zitten, terwijl hij speelt. En hij had geen last van me. Het Plein van de Hemelse Vrede, Berlijn tijdens de val van de muur, Mars. Ook allemaal plekken waar ik graag zelf rond zou hebben gekeken. Je kunt wel tv kijken, maar dat is toch afstandelijk. Documentairemakers doen wel hun best om ons het gevoel te geven dat we er echt bij zijn. Door beelden te schieten en daar te gaan waar niemand durft, daar te zijn waar niemand aan had gedacht. Maar wat nou als je er echt bij kunt zijn? Ongemonteerd, live? Maar dan zonder dat de tanks je echt plat kunnen rijden, zonder dat je echt gekust wordt door een dolblije ossi en zonder dat je acuut stikt en bevriest in de ijle atmosfeer van een vreemde planeet? Het moment komt steeds dichterbij dat we niet meer zelf op reis hoeven om midden in …Verder Lezen…
Source:: wijbrand op Cultuurpers
