God is hardhorend (Missie – KVS)


Foto Koen Broos

Witte Paters. Die kennen wij niet, in Nederland. Boven de rivieren zwaaiden we wel eens een enkele zendeling uit, maar de Latijnse variant daarvan, de missionaris, was iets voor de papen in het zuiden. Nu hadden die Witte Paters in België ook niet zo’n goede reputatie. Zieltjeswinnende broeders, die zoveel mogelijk katholieke kindertjes geboren wilden laten worden en daarvoor eens in de drie jaar in het thuisland geld kwamen inzamelen. En dat inzamelen deden ze dan bij voorkeur door net zo lang te preken tot ze genoeg zwijggeld van de getergde gemeenteleden hadden ontvangen.

Het was tijd voor een nadere beschouwing, vond de Koninklijke Vlaamse Schouwburg uit Brussel. Net zoals ze eerder via ‘Oom Toon, waar gebeurd’ de nationalistische kantjes van Tijl Uylenspiegel onderzochten, gaan ze nu in op de Paters die de voormalige Belgische Koloniën voor God moesten winnen. Acteur Bruno van den Broecke spreekt bijna twee uur lang een tekst uit van schrijver David van Rijbroeck, gebaseerd op ware gebeurtenissen, genoteerd uit de mond van hen die erbij waren. Bruno is een Pater die uit naïef geloof en een lichte hang naar avontuur naar ‘de’ Kongo trekt. In zijn vijftig jaar durende carrière maakt hij minstens zes oorlogen mee. Hij vertelt er blijmoedig over, hij maakt zich boos over de luxeproblemen in België en kijkt vooral meewarig naar de eeuwig corrupte politiek in Belgisch Kongo.

Heel lang houdt de pater dit vol, en Bruno van den Broecke maakt dat prachtig voelbaar. Hij beheerst de kunst van de metamorfose zo goed dat je in hem even goed de 18-jarige blaag als de hoogbejaarde priester kunt zien. Alleen: wat die priester in de vijftig jaar meemaakte, is meer dan gruwelijk. Conrad’s Heart of Darkness is frivole kinderliteratuur in vergelijking met de Apocalyps in het hier en nu van Goma, het betwiste gebied tussen Rwanda en Kongo.

En mocht het dan bijna allemaal teveel worden, teveel van: wat is het daar erg in Afrika, dus zullen we nog wat geld sturen, bereikt de voorstelling een theatraal hoogtepunt van ongekende klasse en impact. Want er was er toch ééntje voor wie deze Witte Pater het allemaal deed? Ëéntje die het allemaal de moeite waard zal maken. Ëéntje die er op zeker moment wel wat aan zou doen, want dat had hij zichzelf, zijn gemeente en de blinde kinderen en verkrachte vrouwen in Goma altijd verteld: God. Maar God blijkt hardhorend. Op zijn minst. Uiteindelijk heeft de hemel niets anders te bieden dan een fikse regenbui en een enkele donderklap.

De Witte Paters zijn gerehabiliteerd, ten koste van hun opdrachtgever.

www.kvs.be

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,