Kassys over de wereld


Onnavolgbaar theater over de mens in het beest succesvol in Amerika

Amsterdam (GPD) _ Er staan 11 vlaggetjes geprikt in de kaart van de Verenigde Staten. Die vlaggetjes staan voor de theaters waar Kassys op de laatste tournee heeft opgetreden. Hun vijf jaar oude stuk Kommer is er inmiddels een hit. Dit najaar gaan ze met een volgend stuk naar de States. Die voorstelling, Liga, is ook alweer anderhalf jaar oud. Ondertussen namelijk reist het Amsterdamse gezelschap door Nederland met Good Cop, Bad Cop, de voorstelling die afgelopen zomer juichend werd ontvangen.

Liebeth Gritter blijft opvallend nuchter onder het internationale succes, dat inmiddels ook reikt tot in Australië en, om maar wat te noemen, Finland. Het zullen haar Drentse wortels wel zijn. Ze woonde tot haar 17e in het oosten, waarna ze naar Groningen trok voor een opleiding aan de kunstacademie. Eenmaal beeldend kunstenaar leerde ze door aan de vervolgopleiding DasArts. Daar leerde ze Mette van der Sijs kennen, een choreografe die ook meer wilde met haar vak. Samen met haar en technicus Klaas Paradies richtten ze Kassys op, waar zich al snel Esther Snelder bij voegde. Het levert een gezelschap op dat voorstellingen maakt die even droogkomisch als tragisch zijn.

In Good Cop, Bad Cop spelen Gritter en Snelder twee mensen die verdacht veel op katten lijken. Vaste medespeler Ton Heijligers speelt een wat luie kamergenoot van het duo, die wel erg veel weg heeft van een Golden Retriever. In het woordenloze spel op het toneel gebeurt bitter weinig. Dat wordt echter ruimschoots goedgemaakt door wat er op de film gebeurt die op bepaalde momenten boven het toneel aanfloept. Dezelfde spelers vertellen op het scherm wat ze eigenlijk voelden toen ze dat meemaakten wat op het toneel live te zien is. Het is een truc die we kennen van de vele reality soaps op tv.

,,We zijn daar inderdaad enorm door gefascineerd”, vertelt Liesbeth Gritter. ,,Het is inmiddels zo gewoon geworden dat je met een camera de straat op kunt gaan, en mensen een microfoon voor kunt houden, en dat ze dan gewoon beginnen te praten. Dat houdt niet meer op. Ze zijn ook niet meer bezig met wat ze zeggen, maar beginnen gewoon met geluid maken.”

Net zoals in Hollands Next Topmodel of De Gouden Kooi kijken we dus naar figuren die zich in een ruimte zitten te vervelen, terwijl eerder opgenomen interviews er op een  slimme manier doorheen worden geknipt om drama te maken van het niets dat er te zien is. Nu kijken we alleen naar 2 katten en één hond. Beesten die buitengewoon overtuigend door de acteurs worden neergezet.

,,Het gedrag van dieren is leuk om naast dat van mensen te zetten”, legt Gritter uit. ,,Mensen hebben heel veel ruis en heel veel nepheid in hun gedrag. Dieren zijn gewoon. Die hebben geen bijbedoelingen. Als ik naar mijn eigen kat kijk, dan kan ik daar wel van alles aan toeschrijven, maar dat is omdat ik daar menselijke trekjes in wil zien. We willen graag onszelf terugzien.”

Dus moet je het anders aanpakken. Hoe komen ze tot die geniale menselijke katten?

,,Veel observeren,” vertelt Esther
Snelder. ,,Liesbeth en ik hebben allebei een kat, dus daar kijk je
vanzelf al veel naar.” Liesbeth Gritter: ,,De kat van Esther is
ouder dan mijn kat, en dat zie je in de voorstelling terug. Esther
was veel rustiger dan ik.” ,,Een kat kan heel lang kijken naar
iets”, vertelt Esther Snelder.

,,Hij kan bezig zijn met vliegjes die niemand anders ziet. Je moet ervoor zorgen dat je niet teveel met je gevoel een poes gaat nadoen. Als je dat teveel doet, moet je snel weer even iets menselijks doen om het een beetje tegenwicht te geven. Ben je met een propje bezig als kat, moet je ook even snel als mens een pluisje opvegen. Daarmee doorbreek je dan even de illusie en geef je het publiek nog meer kans om te geloven in die katten, omdat je het ons ziet doen.”

Dat klinkt nog best ingewikkeld. Belangrijk voor het goed spelen van een kat is er vooral niets bij te denken, blijkt. In Liga, een eerdere voorstelling die inmiddels ook naar Amerika gaat, speelden de acteurs peuters zonder dat het raar werd. Daar blijken gewoon regels voor te zijn, vertelt Mette van der Sijs:

,,We liepen niet met tutters en luiers om, maar in onze gewone kleren. We hadden alleen trekjes van peuters. Daar hebben we iets van 10 spelregels voor bedacht. Als je die vasthoudt, kan het publiek het idee krijgen dat ze naar kinderen zitten te kijken. Bij de poezen werkt dat ook.”

Een paar van die regels wil Liesbeth Gritter wel noemen, voor degenen die het thuis willen proberen:

,, Je hebt geen geschiedenis. En geen oordeel. Dus als ik Mette nu een klap geef dan is dat niet kwaad bedoeld, zij vind er ook niets van en we zijn het ook gelijk weer vergeten. Alles is even belangrijk en je kunt ook zo switchen. Het ene moment is een kopje belangrijk en krijgt dat ook alle aandacht, en het volgende moment is Mette even belangrijk en krijgt zij alle aandacht, en ben je dat kopje weer vergeten. Een seconde later is het weer een geluid, of een lamp. Of de vlekjes op Mettes broek.”

,,Kinderen vergeten ook ledematen”, weet Esther Snelder: ,,Je kunt met je ene arm met iets bezig zijn, en dan naar iets anders gaan, terwijl je arm nog steeds bezig is met dat eerste. Dat is leuk.”

Voorlopig is Kassys nog niet klaar met de verhalen waarin film, theater en kijkvermogen zo’n wonderlijke verbintenis aangaan. Er zijn plannen voor een televisieserie. En het  volgende poject gaat weer over iets heel anders:

,,Met Kommer zijn we erachter gekomen dat verdriet een heel grote inspiratiebron is. Daar raak je mensen snel mee. We willen nu de andere kant op, en kijken of optimisme ook een spannend onderwerp is. Daar gaan we in november mee beginnen. De titel weten we al: Everybody Happy.

Good Cop, Bad Cop van Kassys.
Inlichtingen: www.kassys.nl


Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,