3 Zussen – Bogaerdt/VanderSchoot




Tsjechov kan ook zonder tekst{mosimage}

Het definitieve bewijs zat hem in de
fanfare aan het eind. Want dat is Tsjechovs Drie Zusters in
essentie: drie verweesde opeens oud geworden vrouwen op een leeg
toneel terwijl op de achtergrond de fanfare wegsterft. De bewerking
die Bogaerdt en Van der Schoot hebben gemaakt van Tsjechovs
klassieker is daarmee helemaal af. En het begon al zo goed.

Ik ben een vroege fan van Suzan
Bogaerdt en Bianca van der Schoot. Ik mocht aan Suzan Bogaerdt de
allereerste Ton Lutz-prijs uitreiken, die toen nog iets onduidelijks
met Podiumkunstwerk en nog wat heette. Het was haar afstudeerstuk en
ze deed iets geniaals met makelaarshumor. Toen al was Bianca van der
Schoot Suzans grote inspirator. Ze werden een duo, en bleven mooie
dingen
maken, al zag ik donkere wolken samenpakken. Het werd op
een gegeven moment wel erg veel dozen sjouwen en verkleden wat de
mimesters deden. Nog een keer zoiets en je bent definitief
Esta/Red-cabaret geworden. Maar om dan gelijk Tsjechov te gaan doen?
Tikje ambitieus, leek me.

Maar dat valt dus mee. Sterker nog: het
heeft fantastisch uitgepakt. De twee keien zijn er, versterkt met
Marie Groothof, de ster van Jakop Ahlboms Vielfalt, in geslaagd om
een eigen Tsjechov te maken. Met een paar regels tekst en veel goed
gekozen beeld. Want dat het thema van Tsjechovs meesterwerk Drie
Zusters nog steeds actueel is, weten we. Verveelde upper middle class
trutjes zijn er nog steeds, en hunkeren doen ze ook nog, ook al
speelt Tsjechovs verhaal 110 jaar geleden op het Russische
platteland. Maar die taal, en die soldaten, die zijn dus wel een
probleem. Dat zagen we bij de
mislukte Van den Ende versie
, waarvan de tournee nu naar zijn
einde strompelt. Probeer je dat als jong vee een beetje fris te doen,
gaat de boel in de hoogste versnelling nog erger mis dan de kenners
al vreesden.

Die fout hebben ze bij
Bogaerdt&VanderSchoot dus niet gemaakt. Regisseur Maarten Lok en
dramaturg Frederieke Vermeulen hebben gekozen voor de essentie van
Tsjechov en dat perfect vertaald naar het idioom van de drie moderne
mimevrouwen. Dus zien we weemoed, strijd, koketterie, statusangst en
hunkering, zonder dat het ergens gênant wordt, en zonder dat de
drie speelsters te veel op de lach spelen. Al gaan ze met de
soundtrack van boerendemannenmuziek wel gevaarlijk dicht langs het
randje.
Maar dat ze overeind blijven dwingt bewondering af.
Inmiddels waren Bogaerdt&VanderSchoot namelijk door aan het
dringen in de lach-of-ik-schiet-deel van de zomerfestivals. Ze
stonden deze zomer met iets heel raars in De Parade en met het eerste
deel van het Drie Zusters-project in Den Bosch. Hoe dat was, weet ik
niet, want ik zat toen in Nantes oesters te eten, maar dat Paradeding
was een strategische miskleun.

Die nu dus helemaal goed is gemaakt.
Liefhebbers van schatermime zullen teleurgesteld worden, terwijl
Tsjechov-adepten iets nieuws zullen meemaken. Ze zullen bijvoorbeeld
zien dat Tsjechov meer is dan alleen die prachtige, uit het leven
gegrepen tekst.

3 Zussen door
Bogaerdt&VanderSchoot. Gezien: zaterdag 27 oktober in Amsterdam.
Tournee. Inlichtingen: www.viarudolphi.nl.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

,