Schaap op Parade
Voor mijn praatje van aanstaande
woensdag op Radio 1 ben ik op onderzoek uit. Ik loop rond op de
Parade, waar ik zoek naar de voorstelling die 'het' heeft. En wat is
dat 'het' dan? Kort: inhoud. Ik wil best schateren, lachen,
participeren, natgespoten worden of mee moeten zingen, maar als de
inhoud ontbreekt val ik gapend in slaap. En inhoud kan ik dan nog
beter omschrijven als 'hart en ziel', in combinatie met een beetje
intelligentie. Die ingrediënten maken het verblijf op de houten
bankjes dragelijk.
De eerste avond, gisteren, heeft me
echter genoopt om nog een ander criterium toe te voegen: gewoon
basiskwaliteit. Die bleek in twee gevallen volledig afwezig. Ik ga er
niet te diep op in. Ik geef schapekoppies:
Onder de drie
schapekoppies haalt de voorstelling het Radio 1 journaal van woensdag
niet, tenzij ik voel dat ik mensen ervoor moet waarschuwen. Dat kan
het geval zijn bij de voorstelling die slechts één
schapekoppie krijgen.
De score van vrijdag 20 juli: Klik op 'Lees verder'
Mikado door
Alix Adams en Finn Poncin.
Het spirituele en avontuurlijke
echtpaar uit 'Hertenkamp', kruipt, vanwege de herhaling op tv, nog
één keer in de huid van Eva en Wiebe Vorsselmans. Dat
hadden ze beter niet kunnen doen, zonder de steun van de creatieve
talenten van Mug met de Gouden Tand. Bijna even zielig als Sjef van
Oekel die maar doorging nadat Wim T., Schippers hem wegens zijn
gebrek aan talent op straat had geschopt. Schaamteloze spin-off, in
een middag bedacht en slecht uitgevoerd.
Wééralarm
door Vrienden van de Dansmuziek.
Het zou een muzikale, ijzige komedie
moeten zijn over de mensheid die afstevent op de nieuwste,
wereldberoemde ramp: klimaatsverandering. Het werd een remake van het
lerarencabaret van de middelbare school van de leden van Cabaret Don
Quishocking uit 1967. Het zal nog moeite kosten een bejaarde
schoonmoeder te vinden die deze truttigheid uit kan zitten.
Huiveringwekkend.
Mon Bouillon door Eddie B Wahr en Kees van der Vooren.
Een kijkje in de keuken van Gebakken
Mannetjes Kees en Eddie die met diverse ingrediënten hun
muzikale gerechten bereiden en in een wereld belanden waar ze zelf
geen weet van hebben. Vlot in elkaar gezette flauwe afspiegeling
van eeerdere paradehoogtepunten van deze Orkater-NUHR-jongens.
Charmeert toch, vanwege het gebrek aan pretenties en de overtuigende
aanwezigheid van talent. Ook in een middag bedacht, maar dan goed
uitgevoerd.
Windmolenwonderland 2
door Tina de Bruin en Eva van der Gucht.
Met de nogal oubollige feel good muziek
van Ray van Santen doen ze Swing your Bips, Sonja en Melissa met hun
puberperikelen en de Rotterdamse An en Carla, die hun buren het licht
in de ogen niet gunnen. Dit is een aardige, maar dat is vrijwel
uitsluitend te danken aan Eva van der Gucht, die met haar
schaamteloos onijdele en altijd kurkdroge présence van ieder
banaal stuk een hit kan maken.
Wordt vervolgd.