Kassys doet Cats, maar dan beter


Amsterdam (GPD) _ Paul van der Laan, held van het ‘Nieuwe Mime’ duo Bambie, is de Nederlandse Bruce Willis. Hij heeft een lijf dat gespierd is als een panter, is beweeglijk als een slang en hij kan kijken met de kraaloogjes van een verliefde hamster. In de voorstelling ‘Koud Meisje’ van Orkater is hij zo de ideale man in al zijn variaties, klaar om door Ria Marks begeerd te worden.

Koud Meisje is de derde voorstelling dit seizoen van Ria Marks, die na Valse Wals, Bankstel en Zucht, haar briljante serie duetten met Titus Tiel Groenestege, op zoek is naar vers bloed. De prachtig expressieve actrice deed iets met Nynke Laveman, en met een piepjonge acteur. Koud Meisje is van de drie voorstellingen zonder meer de meest aansprekende, vanwege de fysieke schittering en de humor van Paul van der Laan. Het is echter ook weer de zoveelste over een man en een vrouw en hoe moeilijk dat is. Een nieuw thema zou tof zijn.

Van zulke sleetsheid geen spoor in de voorstelling Good Cop, Bad Cop van Kassys, net als Van der Laans Bambie een voorbeeld van de Nieuwe Mime die zo uniek is voor Nederland. Good Cop, Bad Cop ging, net als Koud Meisje, tijdens het Amsterdamse Over ’t IJ Festival in première.

Kassys is inmiddels een van onze succesvolste exportproducten. ‘Kommer’, hun hit van een paar jaar geleden over de verschrikkingen van de collectieve rouwverwerking, toert dit najaar langs een aantal Amerikaanse steden. Hun voorlaatste stuk ‘Liga’ is als topper van Nederland en Vlaanderen in september nog te zien.

Good Cop, Bad Cop verwijst naar de Amerikaanse verhoormethode van afwisselend bullebakken en slijmballen waarmee verdachten of dure trainingsklanten vakkundig worden afgebroken om vervolgens alles te bekennen. Onder die titel toont Kassys ons, zonder enige verkleding, twee sierlijke, goed geklede vrouwelijke katten en een lompe mannetjeshond.

Nadat de eerste lachstuipen om zoveel perfect uitgevoerde, maar vooral goed gedoseerde kat- en hond-imitaties zijn verstomd, floept het videoscherm aan. Daar zien we dezelfde acteurs/huisdieren vertellen over wat hen bezighield tijdens de live gespeelde beelden op het toneel. Zo wordt de video ‘live’ en de voorstelling playback. Maar op het toneel gebeurt dus niets. De twee katten tikken zo nu en dan eens een propje weg, vangen een vlieg of rekken zich eens lekker uit. De hond sleept een eind hout met zich mee: huisdieren-reality-tv. Het commentaar van de spelers over wat er op die momenten door hen heen ging ontaardt na verloop van tijd echter. Hoe minder er gebeurt op het toneel, hoe zwaarder de relatieverwikkelingen volgens de commentaarstemmen zijn: de zogenaamd wisselende verhoudingen tussen de drie beesten blijkt dan op die beruchte bijna-marteling uit de titel te wijzen.

Het lijkt op Look who’s talking, de film waarin Bruce Willis stem gaf aan een zuigeling. Maar Kassys gaat verder. Met een zuiverheid die de musical Cats doet verschrompelen tot een wollig stukje knuffeltoneel gebruikt Kassys onze vertedering voor katten en honden voor een scherp commentaar op de hedendaagse sensatiezucht. Deze menselijke huisdieren zitten in een eigen Gouden Kooi en tonen glashelder aan dat wij zó dolgraag drama willen zien, dat wanneer iemand zegt dat iets een drama is, wij dat ook direct geloven.

Good Cop Bad Cop is nog te zien t/m 15
juli op Over ’t IJ, en keert na de Amerikaanse tournee van Kommer
terug voor een grote tour langs Nederlandse theaters. Inlichtingen: www.kassys.nl

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,