Het programmatekstje van Cani di Bancata is indrukwekkend. Hier heeft een vrouw met het vuur van een stenengooiende politieke demonstrante woorden neergekwakt die groots
zijn, die galmen, die, zelfs in het Nederlands opgeschreven, nog op zijn fel italiaans uitgesproken moeten worden. Emma Dante, de bedenkster van het Mafia-theaterproject Cani di Bancata
(Vuilnishonden), heeft nogal een punt te maken. In Italië. Ze is
boos. Op Italië. En ze noemt de mannen die via hun geheime
genootschappen de wereld besturen, bij naam.
Zij zijn de kardinalen, de rechters, de treinconducteurs en politici die ervoor zorgen dat Italië langzaam weer uiteenvalt in de afzonderlijk staten die ooit naast elkaar bestonden. Haar tekst beschrijft een folkloristisch inwijdingsritueel dat kennelijk nog steeds voor toeristen wordt opgevoerd, en eindigt in een soort Gothic horrorshow waarin de mafiosi van de 21ste eeuw hun ware identieit prijsgeven en de superteef voor wie ze het allemaal doen ondergronds gaat.
De voorstelling is even heftig als het programmatekstje, en dan nog een graad feller. Verbeelding maakt plaats voor uitbeelding. Van woede. Enge mensen zijn hele enge mensen en honden zijn bloedhonden. De superteef bekt schuim. De mannen rukken zich
af op het verscheurde Italië.
De voorstelling deed mij weemoedig terugverlangen naar die schattige en lekker gemaakte voorstelling Vendetta van De Ploeg. Maar dat is natuurlijk vloeken in de kerk van Emma die heel toepasselijk Dante heet. Maar ja. Ik ben geen Siciliaan
en ondanks de natuurlijke schoonheid die het land schijntte bezitten, trekt mij een bezoek aan dat eiland nog minder dan het al deed. Voorstellingen kunnen heftig zijn, maar mij schreeuwde het allemaal teveel.
Soms is het programmaboek voldoende.
Cani di Bancata is nog te zien t/m
vrijdag 22 juni in Theater Bellevue
