Wees ons genadig – Mexicaanse Hond


Nieuwe Van Warmerdam is een klein meesterwerkje

{mosimage} 

Regisseur en schrijver Alex van Warmerdam is vooral bekend van zijn films, waaronder Ober, Abel en De Noorderlingen. Zijn theaterwerk is minstens even prachtig. Na hits als Adel Blank en De Verschrikkelijke Moeder is Wees Ons Genadig opnieuw een prachtig, licht absurd en een tikkeltje surrealistisch maar vooral enorm leuk stuk theater geworden.

Amsterdam (GPD) _ Is het Pierre Bokma met of juist zonder een groen rokje? Of is het de superaardse lompheid van Aat Ceelen? Het kan natuurlijk ook heel goed het ruige Vlaams van Stefaan Degand zijn, of, het allermooist van alles en iedereen: Ariane Schlüter, de actrice die zo ongeveer elk jaar wel voor een hoofdprijs wordt genomineerd en hem vaak nog krijgt ook. Misschien is het allerleukste van het stuk 'Wees Ons genadig' dan toch wel geen van deze vier acteurs. Want het raarste is namelijk de ober. Een jongetje met een bizar kapsel dat zo nu en dan wapperend met een zwarte vlag toneelknecht en edelfigurant loopt te zijn, zonder dat zijn naam in persbericht, aankondiging of programmaboek wordt gemeld. Ziedaar het grootste mysterie van het nieuwste stuk van Alex van Warmerdam: de kennelijk niet-bestaande acteur.

'Wees ons Genadig' is een prachtig miniatuurtje. In zinnen die niets lijken te verhullen vertelt Alex van Warmerdam een verhaal over drie mannen die allemaal proberen te voldoen aan de simpele eis van één vrouw: verras me, verbijster me met een mooi kunstwerk. Deze simpele vraag levert problemen op, omdat de stelster ervan nogal veeleisend blijkt te zijn. De mannen falen, niet alleen in de ogen van de vrouw, maar ook in elkaars ogen. Toch weten ze te winnen.

Navertellen is eigenlijk geen doen bij een stuk van Alex van Warmerdam: zijn grootste kracht ligt namelijk in de verbeelding en niet zozeer in de verhaallijn Hoe regisseur Van Warmerdam het probleem van schrijver Van Warmerdam, namelijk het drie keer herhalen van feitelijk hetzelfde probleem, weet op te lossen, is daarom al reden genoeg om te gaan kijken.

De toeschouwer krijgt de drie kunstwerken niet te zien of te horen. Dus hoe ze zijn, volgens de vrouw Katherina, de zo kritische muze van de schilder, de dichter en componist, horen we alleen maar in taal. En daar zitten een paar briljante omschrijvingen tussen, waar iedere criticus inspiratie uit kan putten. Het verwerpen van een gedicht door het 'een volgescheten luier' te noemen, is nog de minst schofferende kritiek die in het stuk wordt gegeven.

Maar krachtiger dan welke recensie dan ook is de blik van Pierre Bokma, die via een koptelefoon onhoorbaar kennis neemt van het muziekstuk van zijn vriend. Hoe hij vervolgens die ogenslapstick weer omschrijft is één van de vele hoogtepunten in dit theaterstuk van krap anderhalf uur.

Het stuk is, kortom, briljant. Op een paar saaie passages na, maar zonder zulke uitglijders zou het geen meesterwerk zijn. Dan was het alleen maar perfect.

 

Gezien: première op 30 maart 2007 in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Tournee t/m 15 juni 2007. Inlichtingen: www.orkater.nl

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,