Blackbird – Nationale Toneel


Heike Wisse toont talent in Blackbird


Den Haag (GPD) _ Het weerzien met een oude liefde hoeft geen probleem te zijn voor een man van zesenvijftig. Tenzij die geliefde van 15 jaar geleden nu een frisse blom van 27 is. Dan heb je dus wel een probleem. Ziedaar de thematiek van Blackbird. Dit toneelstuk van de Schotse auteur David Harrower wordt nu gebracht door Het Nationale Toneel als duet voor Derek de Lint en Heike Wisse.


Harrower is een bijzondere toneelschrijver. Hij is een van de succesvolle vertegenwoordigers van het nieuwe Britse theater, een theater dat langzaam maar zeker Nederland binnendruppelt via Oostenrijk en Duitsland, omdat rechtstreeks inkopen in Engeland nog steeds 'not done' is onder veel Nederlandse gezelschappen.
Harrowers 'Messen in Hennen' was een paar jaar terug zijn opmerkelijke binnenkomst in dat circuit. Het werd toen uiterst treffend gebracht met Tamar van den Dop in een regie van Annie van Hoof, die inmiddels de enige werkelijke specialist van het genre genoemd kan worden.
Maaike van Langen, die het stuk nu regisseert bij Het Nationale Toneel, staat nog midden in haar ontwikkeling. Haar debuut in de grote zaal, vorig jaar bij Het Nationale Toneel, was niet bepaald gelukkig. Ze bracht toen een overdreven uitleggerige en hysterische versie van Bruid in de Morgen, de licht belegen incestklassieker van Hugo Claus. Kennelijk had het grote toneel, het grote publiek en het grote decor, met dito organisatie en personeel, haar overvallen. Hoe het ook zij, in de kleine zaal lijkt Van Langen een stuk beter op haar gemak.
Derek de Lint en Heike Wisse krijgen alle gelegenheid om hun volume laag en de spanning hoog te houden. Het levert een intrigerend steekspel op, waarbij Heike Wisse de show steelt als het pedofilieslachtoffer dat uiteindelijk minder slachtoffer en meer dader lijkt. Dat in het midden laten was de grote opdracht die Harrower zichzelf stelde, en in haar respectvolle regie slaagt Van Langen er goed in om de balans niet door te laten slaan. De voorstelling blijft daardoor iets prettig ongemakkelijks houden. Vooral Wisse slaagt erin om niet al te zwaar op de hand en boos te zijn, wat met een te zwaar moraliserende regie-opvatting wel zou kunnen gebeuren.
Alleen aan het einde gaat het mis. Of het een aanwijzing is van Harrower of een ingreep van Van Langen is niet duidelijk, maar in de voorstelling is een 'American Beauty'-moment ingebouwd. Wat in de tekst een toespeling is, loopt op het toneel uit op een opengeknoopte blouse en een betaste borst. De ontluisterende grondscène die volgt is zonde. De vraag was: is de man nu gewoon een oude geilbak die sinds zijn eerste ontmoeting met de twaalfjarige nog steeds fantaseert over die pedofiele ervaring, of niet? Nu, door die uitleggerige zondeval, wordt het antwoord gegeven. Dat is jammer.
Heeft de schrijver dat antwoord bedacht, diskwalificeert hij zichzelf. Heeft Van Langen de ingreep noodzakelijk geacht, moet ze nog het een en ander leren.

Blackbird door Het Nationale Toneel. Gezien: 17 februari 2007 in het Theater aan de Haven in Scheveningen. Tournee t/m 8 april 2007. Inlichtingen: www.nationaletoneel.nl

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,