Cecilia is overbodig knutseltheater
Door Wijbrand Schaap
Den Bosch (GPD) _ Papier doet rare
dingen met plannen. Op papier zien plannen er namelijk vaak heel erg
mooi uit. Zo is ook het plan om het gouden duo Ria Marks en Titus
Tiel Groenestege te koppelen aan Nynke Laveman en Oleg Fateëv
van een zeldzame schoonheid. Op papier. De uitvoering van het plan
heeft geleid tot één van de tenenkrommendste
knutselvoorstellingen sinds jaren. Het muziektheaterstuk 'Cecilia en
het meisje voor ½ dagen' is verrassingsloze woordkunst en
voorspelbaar bewegingstheater dooraderd met gevoelloze
muziekriedeltjes.
Waar ging het mis? Titus Tiel
Groenestege en Ria Marks kunnen toch wel iets? Hun trilogie van
Paradevoorstellingen 'Valse Wals – Bankstel – Zucht' was
tenslotte één van de mooiste theaterervaringen van de
voorbije tien jaar? En Oleg Fateëv? Die speelde toch zo
hartverscheurend mooi accordeon bij zowel Jeroen Willems'
Brel-voorstellingen als bij Wunderbaum? En de Friese Fado's van Nynke
Laveman zijn ongekend bijzonder en overtuigend.
Apart zijn deze vier de top. Samen lukt
het niet. Dus ligt de schuld bij de bedenker. Moniek Kramer, niet
onverdienstelijk als scenariste en ooit gevierd als schrijfster van
laat twintigste-eeuws kleinkunsttheater, heeft met al het gouden
materiaal dat Orkater haar aanbood helemaal niets van de grond
gekregen. Het verhaal, over een dementerend stel waarbij een
vermoeden van ontrouw tot de nodige verwarring leidt, is flinterdun.
Dat mag, zolang je het maar goed vertelt. Maar nee. Om die dunheid
te maskeren schrapt schrijfster Moniek Kramer de meeste lidwoorden en
bijvoeglijke naamwoorden en houdt wat bijwoordelijke bepalingen en
zelfstandige naamwoorden over, doorspekt met een enkel
(hulp)werkwoordje. Vaag 'begrijp me goed'-geknipoog is het gevolg.
Titus Tiel Groenestege en Ria Marks moeten het definitief afleggen
tegen de regie als die hen bewegingen laat maken die een plat citaat
zijn van eerdere Marks&Groenestege-successen. De originaliteit
van toen is weg.
Het decor is al even gewild kunstzinnig
als het verhaal en het spel. Een vloer met daarop een wand die rond
kan draaien, waarschijnlijk om het verloop van de tijd weer te geven.
Hoe verrassend. En dan een meisje dat zo nu en dan in de handeling
springt, waarbij ze soms de alfahulp is en soms meldt dat ze
achtervolgd wordt door een lieve accordeonist met hondenogen. Nynke
Laveman mist acteertechniek: al haar expressie is ter ondersteuning
van haar – inderdaad mooie – stem. Dat acteert niet lekker, zeker
niet in de gereformeerde soepjurk die ze aan heeft. De muziek doet
vervolgens alsof je ervoor moet hebben doorgeleerd. Makkelijke tonen
worden glashard afgestraft door en maatwissel of een rare uithaal met
slapmysterieuze nootjes en woordjes.
Het soort 'kijk eens wat slim'-theater
dat Orkater brengt met Cecilia ontstaat wanneer de bedenker geen
verhaal te vertellen heeft, hoe abstract ook. Nu is het een
abstractie zonder ziel.
Als toeschouwer vergeet je zoiets
gelukkig sneller dan de demente personages waar het stuk over gaat.
Dat scheelt.
Cecilia en het meisje voor halve dagen
door Orkater. Gezien: 12 januari 2007 in De Verkadefabriek in Den
Bosch. Tournee t/m 31 maart 2007. Inlichtingen: www.orkater.nl.
