Tweede carrière Mini & Maxi geslaagd
Leiden (GPD)_Het
is een wereldberoemd stuk en terecht. Met The Sunshine Boys schreef de
Amerikaan Neil Simon een komedie die het beste en het slechtste van de
Amerikaanse schrijfcultuur in zich verenigt. De personages gaan er
harder met elkaar om dan zelfs de wildste Nederlandse schrijver zou
durven schrijven, terwijl er duizend keer meer sentiment in zijn
stukken zit dan in 10 jaar Nederlandstalige Top 100. Samen met een goed
gedoseerd gevoel voor humor levert dat mooi theater op.
Er ontbreekt
maar één ding aan Simons werk, en dat is ironie. Maar ironie is in heel
Amerika volslagen onbekend. Daarvoor moet je in Engeland zijn. Het
gebrek aan ironie betekent wel dat je als acteur bloedserieus je rol in
moet duiken, om er pas een half uur na afloop uit te kruipen, op weg
naar je psychiater. Ga je voor die tijd met een vette knipoog het
toneel op, ben je het stuk en je publiek kwijt. Mooi dus, dat Karel de
Rooy en Peter de Jong niet in die valkuil trappen, al scheren ze er een
paar keer rakelings langs. De twee acteurs, die ooit door het leven
gingen als het duo Mini&Maxi, tonen daarmee aan dat ze kunnen
acteren. Een tweede carrière op je zestigste, dat is een prettig
vooruitzicht.
The Sunshine Boys gaat over een oud geworden komisch
duo. Zo'n revueduo dat wij kennen als Snip en Snap, Johnny&Rijk,
The Mounties, en, wellicht moderner: Mike & Thomas. Willie de
Clerck (Peter de Jong) en Oscar Zadelhof (Karel de Rooij) hebben
veertig jaar bruiloften en partijen gedaan, en zijn ook voor tv beroemd
geworden, ondanks het feit dat ze elkaar buiten het werk niet konden
luchten of zien. Na een ruzie over spreken met consumptie zijn ze uit
elkaar gegaan, en nu zijn ze, ieder apart, een levende legende. Een
dieptragische status, zo laat Neil Simon ons weten. Willie de Clerck,
de komische inkopper van het voormalige duo, is een verschrikkelijk
chagrijn. Hij haat de wereld en zichzelf en tot overmaat van ramp is
hij ook nog eens flink aan het dementeren. Hij heeft alleen nooit iets
anders gedaan dan optreden met zijn gezworen vijand, de wat ballerige
aangever Oscar Zadelhof, dus als ze een aanbieding krijgen om voor de
tv nog één keer hun fameuze dokterssketch te doen, durven ze geen van
beiden nee te zeggen. Al is het met tegenzin.
Natuurlijk gaat het
mis, en natuurlijk is het einde bitterzoet, zodat er nog een traantje
kan worden weggepinkt. Zo gaat dat met de beste Amerikaanse komedies.
Zoals
gezegd, dit soort komedies verdraagt geen ironie, en dat betekent dat
er bloedernstig gespeeld dient te worden. Karel de Rooij en Peter de
Jong komen daar ver in, maar kunnen er tegelijkertijd weinig aan doen
dat ze van zichzelf zulke verschrikkelijk aardige mensen zijn. In de
vele radio- en tv-interviews is hun al gevraagd naar de overeenkomsten
tussen The Sunshine Boys en Mini&Maxi, en die overeenkomsten zijn
er dus, godzijdank, niet. De Rooij en De Jong kunnen van elkaar op aan,
ze zullen elkaar altijd beschermen en dat straalt af op hun spel.
Daarmee verdwijnt wel iets van de scherpte van het stuk en wordt Neil
Simons angel van zijn gemene weerhaakjes ontdaan, maar wat zou dat?
Hier staan twee collega's op het toneel. Twee mannen die we graag nog
eens veertig jaar actief zouden zien. Mannen voor wie goede schrijvers
als Ger Thijs, Peer Wittenbols of Rob de Graaf nog eens een paar
stukken zouden moeten schrijven. Ik kan er haast niet op wachten.
The
Sunshine Boys met Karel de Rooij en Peter de Jong. gezien: 11 november
2006, Leiden (première). Tournee t/m 26 mei 2007. Inlichtingen: Interpresario