Pablo in der Plusfiliale – Volksbühne






Echte theaterpunk uit de supermarkt

Wie dacht dat de punk al zeker 20 jaar dood was, heeft het helemaal
mis. En dan hebben we het niet over die koddige en loeidure H&M-punk
waarmee uw beginnende puber rondloopt, maar dan bedoelen we de echte
punk. Die van 'Neuk het systeem' en dan vooral niet zachtzinnig. Die
punk is in Nederland allang dood, als die al ooit werkelijk geleefd
heeft. Op het festival De Internationale Keuze van de Rotterdamse
Schouwburg waren de geesten van Sid Vicious en Joe Strummer echter
vrolijk rond en ze maken er nog een lekkere bende van ook.

Donderdag zongen de aandoenlijke bejaarden van Young@Heart een
hernieuwd inzicht biedende versie van de Clash-hit 'Verdwaald in de
Supermarkt', gisteren kwam de Berlijnse Volksbühne am Rosa
Luxemburgplatz met 'Pablo in de Plusmarkt' en ogenblikkelijk ging de
klok zeker twintig yuppenjaren terug.

Pablo in de Plusmarkt is theaterpunk zoals we die hier zelden zien.
De jonge regisseur René Pollesch kent zijn theaterleermeesters
zo goed dat hij werkelijk iedere theaterwet die zij schreven met
voeten weet te treden. Zo zijn zijn acteurs eigenlijk maar een paar
minuten live te zien, en zit je de hele avond te kijken naar een
groot tv-scherm met beelden van fluisterende en schreeuwende acteurs
in een afgesloten laadbak. Dialogen zijn er niet, er worden slechts
monologen uitgewisseld, die grotendeels bestaan uit citaten van
sociaal-politieke geschriften uit de anti-, anders-, dan wel
post-globalistische hoek. De belangrijkste wet die Pollesch echter
tart, is die van het amusement: Pablo in de Plusmarkt is te lang, dus
na een uur haak je af en val je van je stoel, zoals de recensent van
een serieus landelijk dagblad deed, of je gaat steeds harder
giechelen. Je kunt ook weglopen. Dat was de optie voor een tiental
toeschouwers.

Het anderhalf uur durende stuk eindigt in volslagen meligheid, vooral
van de acteurs. Hoe kan het ook anders als je al zeker tien keer hebt
herhaald 'dat je het opzeggen van de sociale contracten door de
neoliberalen in je sexualiteit integreren moet'? Van zulke teksten
houdt natuurlijk niemand zijn broek droog.

Na afloop blijf je achter met een groot vraagteken: is het inderdaad
blasé om te denken dat deze andersglobalistische theaterpunk
niets anders is dan het ophalen van oudbakken koeien uit een
Oost-Berlijnse sloot, en missen we in Nederland volledig de
globalistische boot? Zou best kunnen. Al hebben we met ons rijke
theaterverleden ook best het recht om een tikje blasé te zijn.


[Voetnoot]Pablo in der Plusfiliale, nog te zien: vanavond en
dinsdagavond in de Kleine Zaal van de Rotterdamse Schouwburg

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.