Dolly Parton, het helse rolmodel
Door Wijbrand Schaap
Amsterdam
Leven is voor 95 procent paniek. Over opgroeien hebben we het nog niet eens. En waarom is die paniek zo groot? Omdat er op deze planeet mensen rondlopen zoals Dolly Parton. Rondborstig blonde, eeuwig jonge vrouwen die door foute DJ's altijd in meervoud worden aangesproken en op wie ieder onzeker meisje denkt dat ze moet lijken. Podiumbeesten Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot hebben er met 'Dolly and the art of being myself' een voorstelling over gemaakt die je recht in hart raakt. Precies daar waar het pijn doet.
Mimespelers heten ze, omdat ze van de mime-opleiding af komen. Maar laten we nu voor eens en voor altijd afrekenen met die verwarrende term 'mime'. Net als de 'mimegroepen' Bambie of Carver hebben Boogaerdt en Van der Schoot helemaal niets te maken met witte handschoentjes en onzichtbare muren, laat staan met het nippen aan onzichtbaar porceleinen theekopjes. Dat was ooit, dat is niet meer, dat zie je alleen nog op een zonnig plein in Italië. Deze rasartiesten kunnen alles en doen ook alles.
Was het bij een vorige productie nog een beetje moeizaam rondsjouwen met Blokker-prullenbakken, wat lang niet altijd even boeiend was, nu hebben Boogaerdt en Van der Schoot een prachtig en ook nog eens actueel onderwerp bij de horens gevat. De twee dames spelen een uur lang verschillende gradaties van Dolly Parton – imitatrices. Soms onderling uitwisselbaar, soms elkaar in de haren vliegend, soms samen tegen de rest van de wereld. Het gaat over watten in je bh om je kleine 'longen' wat meer volume te geven, maar het gaat ook om doodenge operaties om je lijf definitief aan je onbereikbare ideaal op te offeren. En dan gaat het ook nog eens over de moordende zenuwen als je de zoveelste karaoke-competitie dreigt te verliezen. Over hoe lief een blonde pruik op dat moment sta
Dolly gaat over Idols en Extreme Make-Over, en hoe leuk het soms ook is, Boogaerdt en Van der Schoot sparen elkaar daarbij niet. De scènes waarin ze elkaar de grond in trappen met venijnige beledigingetjes of elkaar de hel in coachen zijn maar al te goed uit het leven gegrepen. Want dat maakt deze voorstelling glashelder. Wat is die Dolly Parton dom als zij, na haar honderdste make-over, zegt dat mensen haar niet als rolmodel moeten zien, maar dat ze, net zoals zijzelf, gewoon zichzelf moeten zijn. Maar hoe kún je jezelf zijn en ook nog succesvol, als je niet de looks hebt van Dolly? Over die paniek gaat deze voorstelling. En je krijgt de Dolly Parton-romantiek er gratis bij.