Verbijsterende haartjes
Naam: Boukje Schweigman
leeftijd: 28
maakt: Klep
Bijzonderheid: Toeschouwers worden in
een verduisterd treintje geconfronteerd met beelden, te zien door een
klein gaatje. Prachtige details van lijven, met veel liefde en humor
gemaakt.
Waar gaat Klep eigenlijk over?
Er zit geen verhaal in Klep. Ik heb
niet zoveel behoefte aan verhalen. Tenminste, niet als ik theater
maak. Als ik verhalen zou willen vertellen zou ik wel televisie gaan
maken of journalist worden. Klep is voor mij precies waar theater
over gaat: het is heel intiem, en het is de enige kunstvorm waar er
direct menselijk contact mogelijk is. Er is toch niets mooiers te
bedenken dan samen in een donkere ruimte zitten en iets te beleven
dat daar op dat moment gebeurt?''
En dan kijk je door een gaatje en zie
je een navel…
Precies! Ik wil terugkeren naar die
ultieme verwondering over een haartje op een hand. Dat je daar eens
even heel goed naar gaat zitten kijken. Ons lijf is toch het
allermooiste wat er is? Ik kan daar uren naar kijken, tenminste. En
dat vergeten we zo vaak. Dat we gewoon een lijf hebben dat zo in
elkaar zit. Ik heb dat van jongsaf gehad. Daarom wilde ik eerst ook
dokter worden. Om met lijven bezig te kunnen zijn. Maar toen in
medicijnen studeerde raakte dat lijf helemaal op de achtergrond. Bij
die medicijnenstudie beschouwen ze het lijf als een machine waarmee
dingen mis kunnen gaan. Alle verwondering is weg. Na mijn propedeuse
dacht ik 'Aaaaah. Mij lichtaam trekt dit niet!.' Toen ben ik naar de
toneelschool gegaan.
Maar dat beviel ook niet?
Nee. Op de toneelschool zijn mensen
veel te veel met alleen hun hoofd bezig en met teksten. Ik vind dat
dodelijk. Toen kwam ik erachter dat ze op de mimeschool precies dat
doen wat ik altijd wilde: totaal bezig zijn met het lijf.
Hoe bedenk je eigenlijk zoiets, met die
karretjes enzo?
Eerst wilde ik het andersom doen:
bewegers in de karretjes en het publiek buiten. Maar dat werkte niet.
Toen heb ik het omgedraaid. Ik maakte deze voorstelling vorig jaar op
school, en het werkte perfect. Al was het toen allemaal een stuk
krakkemikkiger. Toen Festival a/d Werf mij vroeg om het nog een keer
te doen raakte ik helemaal in paniek. Want die karretjes waren al
lang weg. Gelukkig hebben ze hier een goed eigen atelier en die
hebben veel mooiere karretjes gemaakt dan ik in elkaar had
geknutseld. Maar ik moest ook nog spelers hebben. Want voor zestien
gaatjes heb je ook zestien spelers nodig. Dat is dus duur. Maar
gelukkig bedachten ze op school dat ik het een stageproject kon maken
voor ons eerste jaar. Nu staat het hele eerste jaar zich dus briljant
in bochten te wringen voor die kijkgaatjes. Echt. Je zou het eens van
buiten moeten zien, dan weet je niet wat je meemaakt.
Morgen is de allerlaatste vorostelling,
en dan ben je er zelf niet bij…
Nee. Morgen speel ik mijn
afstudeersolo. Ook heelk spannend, maar ik vind het reuze jammer dat
ik niet hier kan zijn.
En wat ga je hierna doen?
Weet je dat ik daar nog helemaal niet
over heb nagedacht? Maar ja. Ik maak me daar ook helemaal niet druk
over. Ik heb nog zoveel plannen.''