Glamour


Glamourpers is de redding van de cultuur

Door Wijbrand Schaap

Ik wist het verdorie al vóór de Telegraaf. Dat Egbert Jan
Weeber het niet alleen voor, maar ook achter de camera met Katja
Schuurman deed. In Engeland zou je voor zo’n domme onachtzaamheid
direct op straat gezet worden. Maar ja. Dit is Engeland niet, ik kan er
vergoelijkend over doen. Op maandag 2 juli wist ik het nog niet
helemaal zeker, tenslotte.

Op maandag 2 juli zat ik in een Amsterdams restaurant een
ingewikkeld Koreaans grill-menu te eten, samen met de acteurs Roeland
Fernhout, Halina Reijn, Ricky Koole en de jonge ‘Eggie’: Egbert Jan
Weeber. Het verslag van die slemppartij kunt u terugvinden in de
speciale bijlage over het Nederlands Filmfestival, die vandaag bij deze
krant zit. Wat daar dus niet in staat, is de dialoog die zich na het
uitzetten van de bandrecorder afspeelde. Toen Katja Schuurman het
restaurant binnenzeilde. ,,Héééééé Schatjes!’’ ,,Katja?!’’ ,,Eggie!’’

Hoe wist Katja in godsnaam van onze geheime afspraak? Had ze het via
het festival gehoord en wilde ze per se ook nog in de krant? Juist
niet. Bleek. Toen viel het kwartje. Egbert Jan was voor slechts één dag
in Nederland. Net terug uit India zou hij die woensdag weer vertrekken
naar Thailand. En wat zei Katja toen Roeland haar vroeg of ze nog veel
te doen had? ,,Ik ga naar Thailand, woensdag. Lekker.’’ Met Eggie, dus.
Ik raakte vertederd door de wat schuchtere blikken in mijn richting.
,,Shit, nou staat het zeker in de krant.’’ Ik mompelde iets van: zo’n
journalist ben ik niet. Stomstomstomstom. Een week later stond het in
de Telegraaf. Terwijl wij van het UN zelfs De Foto hadden kunnen
hebben….

Ik vrees dat er langzaam maar zeker een einde gaat komen aan het
nette soort journalistiek, waar ik in juli nog een staaltje van weggaf.
Het nette soort journalistiek, dat het privéleven van sterren en
politici respecteert. Het nette soort journalistiek dat ervan uitgaat
dat bladen als Story, Weekend en Privé alleen door analfabeten worden
bekeken, vanwege de leuke plaatjes.

Maar nee. Alles zal anders worden. In het bewuste interview
verklaart diva-in-wording Halina Reijn tenslotte dat ze besloten heeft
om zich schaamteloos te gaan hoereren in het belang van de Nederlandse
kwaliteitsfilm. Mocht u nog steeds niet weten wie Halina Reijn dan wel
in gosnaam mag zijn, de lezers van Elsevier weten inmiddels beter. Fase
1 in het schaamteloze hoereerplan van Halina Reijn was deze maand te
zien in de Thema-bijlage van dat blad. En als dat schaamteloos hoereren
is, mag het wat mij betreft nog wel verder gaan. Joepie, wat een
wereldwijf. Wij van de theaterpers wisten al sinds de Hamlet van de
Trust uit 1997 dat Halina Reijn het grootste star-potential heeft van
alle Nederlandse acteurs. Daar kan ‘Gijs Scholten van Aschat doet Rob
de Nijs’ in het Mannenmode-nummer van de Elsevier niet aan tippen.
Halina Reijn overtreft ook in alle opzichten de blootfoto’s van Katja
in de Playboy.

En daar zit hem dw kneep. Dat soort foto’s werkt dus. Want wat
blijkt: ook de liefhebber van serieuze kunst is stiekem geïnteresseerd
in de meer banale esthetiek die met dit soort foto’s zijn intrede doet.
De oogverblindende schoonheid van Diva Halina trekt aan. En daar houdt
het niet mee op: hoe vaak hoor ik niet in keurige schouwburgfoyers
nette mensen praten over wie van de acteurs daar op het toneel het met
wie doet en waarom niet meer met die ander? Wij willen het allemaal
weten, net zoals we dat thuis van de buren willen weten. Alleen heeft
de serieuze cultuurpers daar altijd zijn neus voor opgetrokken. Heel
dom, eigenlijk. Want daarmee draagt de serieuze cultuurpers misschien
wel bij aan de ondergang van de serieuze cultuur. Wij serieuze
cultuurjournalisten zijn misschien veel te netjes, en daardoor leeft
het toneel en de ‘betere’ Nederlandse Film niet meer bij het grote
publiek. De Theatercompganie, toch een echt kwalitteitsgezelschap,
kondigt haar versie van Ibsens Hedda Gabler tenslotte ook al aan als:
‘Een klassieke Bridget Jones’. Dat kan beter. Daarom wellicht
binnenkort in deze krant: ‘Hebben Audrey Bolder en Victorine Plante ook
buiten het toneel slaande ruzie?’ of ‘De Liefdesbaby van Dirk Tanghe’.
Maar wat dacht u van deze primeur: ‘Theatercollectief ’t Barre Land
heeft massaal kinderen gekregen. Wij weten van wie’

De zalen zullen vol stromen.

Verschenen in het Utrechts Nieuwsblad van 4 september 2002

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,