Kraaijkamp in lekkere smartlap
Voorstelling: Op bezoek bij Mr. Green van Jeff Baron. Met: John
Kraaijkamp sr. en Dirk Zeelenberg. Regie: Edwin de Vries. Gezien 30-1,
Den Haag. Tournee t/m 13 juni.
Den Haag – Je bent acteur. Je neemt je vak serieus. Je komt op voor
je eerste scène. Het publiek applaudisseert terwijl je nog niets gedaan
hebt. Heel lief natuurlijk, zo’n ‘fijn dat we u mogen zien’-applaus,
maar het heeft ook iets plichtmatigs. Sommige sterren verzetten zich er
dan ook tegen, omdat het ze enorm stoort. In een gewoon toneelstuk maak
je het zelden mee. Publiek in een feestelijke bui wil nog wel eens
klappen voor een mooie monoloog, maar verder wacht iedereen netjes op
zijn beurt, aan het einde van de voorstelling.
Zondag, bij de première van Op Bezoek bij Mr. Green in Den Haag,
applaudisseerde een deel van het publiek bij iedere opkomst en afgang
van John Kraaijkamp sr. En het moet gezegd worden, het is heerlijk om
die acteur weer eens te zien. Er was echter nog iets mooiers aan de
hand met dat applaus: na de pauze viel het stil. En waarom? Omdat het
stuk, dat met negen losse scènes alle aanleiding biedt om er lustig op
los te klappen, er te goed voor was. Gepaste stilte en respect is het
enige dat je na die scènes van Kraaijkamp en Zeelenberg kunt hebben. Ze
dwongen het af. Wat een team.
Mr Green is een realistisch toneelstuk dat sinds 1997 op Broadway
volle zalen trekt. Een yup moet als alternatieve straf zorgen voor de
oude man die hij aangereden heeft. Twee totaal verschillende werelden
ontmoeten elkaar, en zoals dat hoort groeien ze naar elkaar toe. De
persoonlijke levens van Ross (Dirk Zeelenberg) en Mr. Green
(Kraaijkamp) blijken dichter bij elkaar te liggen dan ze beiden willen.
Verklappen waar dat precies mee te maken heeft, zou zonde zijn. In
ieder geval worden een aantal (vooral Amerikaanse) taboes over
homosexualiteit en orthodox Jodendom aangesneden.
Voor de pauze moet de voorstelling nog erg op gang komen. Het is
allemaal voorbereiding voor wat er na de pauze staat te gebeuren. Zo’n
uitleg is moeilijk te spelen, zeker door al die korte losse scènes, en
beide spelers hebben het zichtbaar lastig om tot elkaar te komen. Maar
na de pauze krijgt de voorstelling vleugels. Kraaijkamp stijgt tot
grote hoogte met zijn mummelende spel, waarin hij venijn, ontroering en
vertedering losmaakt, en dat liefst allemaal tegelijk. Wat een maestro.
Zeelenberg vliegt mee. Was hij voor de pauze nog vooral bezig met zijn
verstaanbaarheid, erna krijgt zijn rol kleur, en begint hij meer en
meer te overtuigen. Zoiets kan gebeuren als je elkaar op het toneel
kunt vertrouwen. En dat stralen ze allebei uit. Tot op het laatste
moment dat, geheel volgens de beste Broadway-tradities, met veel tranen
komt. En het applaus, na zoveel stilte, is vervolgens overdonderderend,
van harte en gemeend.