Ik kom uit een journalistennest. Mijn vader was journalist, ik vind het geluid van een ouderwetse typemachine even rustgevend als krekels in de Provence. Logisch dat ik journalist werd. Ik was op die manier jarenlang toneelrecensent, en heb een nieuwe journalistieke club opgericht.
En nu gaat weer iets nieuws gebeuren. Ik ga een boek maken. En dan niet zomaar een boek, maar een boek waarin ik jou ga vertellen hoe dat is: op jezelf teruggeworpen zijn en dan iets groots verrichten. Want dat heb ik dus gedaan. In alle bescheidenheid.
Ik heb, toen de hele krantenwereld in 2009 begon in te zakken en de hoofdredacties types als mij overboord begonnen te zetten, een bedrijf opgericht waarmee types als ik konden blijven doen wat types zoals ik graag deden.
Wat dat is? Journalistiek schrijven over kunst. En nu bestaat dat Cultureel Persbureau dus al sinds 2008. En begint het zelfs een beetje te lopen.
BHL
Wat is er allemaal gebeurd in die tijd? Teveel natuurlijk. Eerst: ik brak mijn been. En dan best een vervelende viervoudige beenbreuk. Zat ik opeens in een rolstoel. Twee: iedereen werd ontslagen. Ik was net gevraagd voor een bestuur van de auteursbond, toen een grote krant 70 freelancers van de kunstredactie aan de straat zette. Drie: ik moest naar een congres in Nice. In december. Met dat gebroken been. En vliegangst. Plus een oude Citroën zonder accu. En daarvoor moest ik een essay schrijven. Dat zo depressief was dat Bernard Henry Levy er een zin aan wijdde in zijn keynote.
Zie je nu? Dit is allemaal zo veel, en dan ben ik nog maar bij de eerste maand aanbeland. Heb ik het nog niet eens gehad over die duurbetaalde adviseurs die mij en mijn vrienden 9 manden in eindeloze brainstormsessies gevangen hielden. Brainstorms werken niet! Maar dat wisten we nog niet.
Je ziet het probleem: ik moet dingen ordenen, verhalen op een rijtje zetten, achterover op de bank hangen, met mensen praten. En dat allemaal voor dat boek. Zodat er iets van overblijft en jij, als je ooit overbodig wordt verklaard, niet alle fouten hoeft te maken die ik heb gemaakt. Maar dat je jezelf wel kunt redden.
Nu dan. Met mijn Patreon-pagina ga je met me mee op reis. Voor niet meer dan een kop koffie per maand kun je al mee. Voor zo lang als je zelf wilt. Ik ga mensen spreken, en jij krijgt daar verslag van, uit de eerste hand. Ik ga je tips geven over boeken schrijven. En jij kan mij tips geven. Over het schrijven zelf, over interviewen. Dit wordt een hele leuke club.
