We lezen eigenlijk geen kranten meer. Op tv kijken we een enkele keer naar het nieuws in 60 seconden en RTL Boulevard vertelt ons alles over onze belangrijke vrienden. De wereld is verschrikkelijk ingewikkeld, merken we via nu.nl, geenstijl of fok. We hebben een theateropleding gevolgd, zijn regisseur geworden, of acteur, omdat we dat gewoon leuk, nee echt hartstikke leuk vonden. Wij in het licht, jullie in het donker, of niet, en dat er dan iets gebeurt. Jee. Knap heftig dat. Wie ben ik dat ik hier sta. En kijk eens hoe bijzonder ik mezelf daarom vind.
Here we are now, entertain us!
Zie mijn tieten.
Ja. Tieten.
Want de jongens blijven nu eenmaal liever in repetitieruimtesmoking rondlopen. Slappe joggingbroek en niet al te sexy hemd. Mannen zijn, net als onze regisseur, vooral geïnteresseerd in blote vrouwen. Omdat dat zo kwetsbaar is. Maar dat doet er ook niet toe. We zijn eigenlijk alleen nog maar geïnteresseerd in ons, en hoe we elkaar vinden. En dat jullie naar ons kijken. Want als je acteur bent, dan ben je toch een soort van exzhibizzionnista. En of dat eng is.
Hebben we verder nog wat te vertellen? Moet dat dan? Dit is toch al mooi genoeg? Dat ik het eng vind om naakt voor je te staan? Doe ik het goed? Ik weet niet eens wát ik doe.
Toneelgroep Oostpool breekt met een traditie die begon in de jaren vijftig onder Rob de Vries, en die van die hoogtepunten via sudderjaren onder Helmert Woudenberg, dieptepunten onder Agaath Witteman en moeizame tijden met Leonard Frank in 2000 weer opbloeide onder Peer Wittenbols en Rob Ligthert.
Alles moet nu anders. Oostpool gaat artistiek over nul, heet dat dan. Nieuwe leider Marcus Azzini brengt wat impros uit de repetitieruimte op het toneel, achter een glazen wand, om te laten zien hoe mooi en kwetsbaar mensen en hun lijf zijn. Maar dat lukt niet, omdat herhaling recht onevenredig is met kwetsbaarheid.
Arme acteurs.
Artistiek over 0 Kelvin. Dit is niet eens skindeep, maar vlindert over de haartjes. Zonder ook maar iets te raken.
