GPD=Dood
Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen, maar iets in de mens blijft denken: zo dom kunnen krantenhoofdredacties toch niet zijn? Vandaag kreeg ik het antwoord: zo dom kunnen krantenhoofdredacties dus wel zijn. Na een zoveelste adviescommissietje dat een rondje langs de velden heeft gemaakt, hebben de bij de Geassocieerde Pers Diensten aangesloten krantenhoofdredacties besloten dat hun 2 miljoen aangesloten abonnees geen behoefte hebben aan kunst. Per nu is de kunstredactie van de GPD opgeheven. Het telefoontje is een uurtje oud.
Boeken en Film komen van het Parool (uitermate deskundige mensen) de rest doen de aangesloten kranten zelf. Naast enorm uitleggende verhalen over wat de kredietcrisis betekent voor de inwoners van zuid-Schin op geul, wat natuurlijk veel beter kan worden uitgelegd door een inwoner van zuid-Schin op Geul dan door een journalist in Den Haag die ervoor doorgeleerd heeft, het relevante netwerk heeft en de ervaring om het voor iedereen begrijpelijk op te schrijven, is er wat entertainment over voor de mensen die deze lange zin niet hebben kunnen volgen.
🙂
Dat krantenhoofdredacties in de strijd om overleven hun intelligentie overboord hebben gezet en dat ze, als stervend medium, het stervensproces willen versnellen door zo snel mogelijk hun meest waardevolle lezers van zich te vervreemden, ik wist zoiets al. Maar dat de GPD zich daar definitief aan gewonnen zou geven: het is jammer.
Gevolg:
*Ik ben beschikbaar!
*35 jaar theaterervaring
*20 jaar journalistieke ervaring
*Schrijftalent
*Vermogen om ingewikkelde dingen op een
leuke manier uit te leggen
*bevlogenheid
Ik geef niet hoog van mezelf op.
Dit is een aderlating, ook voor mijn collega’s in andere disciplines. De inhoud is aan de straat gezet, zonder dat er ook maar één Nederlandse uitgever denkt aan die paar waardevolle, kapitaalkrachtige lezers die de kurk zijn van hun industrie.
Vanaf nu regeren de pr-afdelingen van grote theaterproducenten en -gezelschappen, die u zullen vertellen wat goed, mooi en interessant is. Het aantal mensen dat daar op een betrouwbare manier een vraagteken bij stelt, dat dat voor u checkt, is vanaf vandaag nog op minder dan de vingers van één hand te tellen.
Dat dit gebeurt nu ik door een gebroken been thuis zit en niet eens mijn afscheidsartikel kan schrijven, ach, dat is verder niet zo belangrijk.
