Lex is stijlvol afscheid van de eighties-lul : Alex d’Electrique



Foto Sanne Peper

Amsterdam – De tuinkabouter is een effectief middel tegen burgermannetjes. Vooral als ze een kruiwagentje in hun kabouterknuistjes hebben, kun je er lekker mee uithalen. Overdadig giechelende toeschouwsters schop je vervolgens ongenadig de rolstoel in. Welkom in het universum van Lex, het laatste personage van Alex d’Electrique. Dit weekend was de première, de laatste dodenrit door Nederland is begonnen.

Alex d’Electrique is niet meer, omdat de kunstwereld zo in elkaar zit. Je maakt iets wat mensen goed vinden, krijgt een tijdje subsidie en dan opeens niet meer. 28  Jaar duurde dat tijdje voor Alex d’Electrique, de enige echte theaterpunkgroep van Nederland. Oprichter en grote inspirator Ko van den Bosch ontwikkelde zich in die tijd van bijlzwaaiende schreeuwlelijk tot gewaardeerd dichter, trouwde met regisseuse Ola Mafaalani, kreeg kinderen en is inmiddels in het telefoonboek van Groningen te vinden. Hij gaat werken voor het Noord Nederlands Toneel en zijn gezelschap eindigt met de laatste tekst die hij ervoor heeft geschreven.

Frank Lammers speelt Lex, een aardappelschillende psychopaat die gehaat wordt door de wereld en daarom de wereld heel hard terug haat. Niet alleen eerzame burgers, maar ook Koranezen moeten het ontgelden, net als de in een rolstoel geschopte vrouw die zich ontwikkelt tot echtgenote met eigen gedachten. Het gegeven is bekend, de teksten variëren van hermetisch tot dolkomisch. Dit is Alex d’Electrique in vol ornaat. De man is een boertig monster, de vrouw een aardse engel. Zeker in de vertolking door actrice Anna Schoen, die er iets heel bijzonders van weet te maken.

Wie minder verrast is Frank Lammers. Hij speelt de psychopatische lul die hij moet zijn zo gretig en overtuigd, dat je er niet aan ontkomt om hem uiteindelijk ook een lul te vinden. Jammer is dat, want in het verleden waren de klootzakken die Ko van den Bosch schreef ook nog wel eens kwetsbaar, en daardoor gevaarlijker. Vooral als Ko van den Bosch ze zelf speelde. Lammers is misschien door zijn filmcarrière een paar laagjes en nuances kwijtgeraakt, waardoor hij nu alleen nog maar eng en agressief is. Dat maakt hem afstandelijker en dus minder eng.

Maar ach, het is een smetje, en ook niet meer dan dat. Als de grote eighties-lul die Lex is, aan het einde plaatjesdraaiend op het toneel achterblijft, is dat toch een mooi, en ook een tikkeltje weemoedig beeld. Oude rockers sterven immers niet, ze worden gewoon weggedraaid.

Lex van Alex d’Electrique. Gezien:  10-10 in Frascati. Tournee. Inlichtingen.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.