Uitzicht


Mag het fenomeen bij wijn van essentieel belang zijn voor het eindresultaat, het geldt ook voor restaurants: locatie of ’terroir’. Maar zoals een prachtige terroir maar moeilijk verknoeid kan worden door een slechte wijnboer, zo tref je op de mooiste locaties toch best vaak de beroerdste restaurants aan. We hadden er zo ééntje, een eindje van La Tagnière vandaan, in het randgebied van de Morvan.

Het Relais de Dettey heeft het gewoon een beetje moeilijk. Laten we het daar maar op houden.

Maar wat een uitzicht.

Dat wij het moeilijk vonden om die prachtige Charolaiskoeien van om de hoek zo mishandeld uit de pan te zien komen, is bijzaak. Het is eerder een beetje jammer om te zien dat het prachtige plekje dat het jonge stel bezit zo slecht is voor hun geluk. Hij kan het in de keuken nauwelijks aan, zij vindt het restaurant al te vol als de 28 stoelen op het paradijselijke terras bezet zijn, ook al is er binnen nog plaats zat.

Maar wat een uitzicht.

Het voorgerechtenbuffet wordt iedere middag de brandende zon in gereden en gaat na afloop van het déjeuner vrijwel ongebruikt weer terug naar binnen, klaar voor de volgende dag/week/maand. Het muurtje tussen schuur en   woonhuis, is, net als een paar andere muurtjes, van inferieur beton met slecht gelukt steenmotief.

Maar wat een uitzicht.

Volgens een buurman is hun grootste noodlot, dat ze niet aan een doorgaande route  liggen met hun restaurant. Gewone werklieden, waar je het buiten de zomer van moet hebben, rijden de vijf kilometer niet om die het restaurant van de ‘hoofdweg’ in La Tagnière ligt. Ik vrees dat het dat niet is, want de echte hoofdweg ligt 15 kilometer weg en dat deert de concurrentie niet. Nee. Ik vrees dat de droom van zeker één van de eigenaars hen binnenkort gaat opbreken. Wellicht tot grote vreugde van de andere.

Maar wat een uitzicht.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

,