Zie je eerst een oversized menukaart waaruit blijkt dat de creativiteit meer is gaan zitten in de benaming van de gerechten dan in de bereiding ervan, eindigt die kaart bij de desserts met ‘Het beste toe, van geit en koe’. We hebben het hier over De Colonie in Utrecht.
Kaas toe.
Op een plateau. Iets van hout. Maar zo klein. Zoiets als een makelaar die een platje van drie tegels breed een dakterras noemt.
Van der Valk zal er ook wel aan doen. Goudse voor de kaas, Brie en Chèvre voor het Frans en Blue Stilton voor de modebewuste spanning.
Kaasplatje.
Maar we zijn hier ook in Nederland, dus heet het kaasplateau. In zo’n restaurant voor mensen die van een ‘ongedwongen’ eetcafésfeer houden, maar die ondertussen met de prijzen voor de gerechten willen laten zien dat ze best smaak hebben. De rode kool smaakt er naar appelmoes. De hertenbiefstukken en tournedoosjes zijn er goed klaargemaakt, vegetarisch lukt het ook best met het spinazietaartje en de wijn is er best te drinken.
Toch deugt er iets niet, en je weet het: het is de fantasie. Die ontbreekt namelijk.
Het is het voor uit eten gaan noodzakelijke ingrediënt dat je voor hetzelfde geld wel krijgt bij een toprestaurant als Luce. Spanning en sensatie op je bord, in je glas en op de menukaart. Inmiddels weten we dat het woord ‘Kaasplateau’ de definiërende factor is tussen goed en slecht eten. Ondanks het feit dat we door drie tot vijf uiterst goedbedoelende bedieners werden bediend, viel De Colonie door de mand met het liefdeloze stukje doodkist waarop drie en een half plakje kaas op elkaar gekwakt waren, onvindbaar tussen een half pond walnoten, suikerstroop van het pannenkoekenrestaurant op de hoek en een half in dunne plakjes gesneden stuk bruin brood. Goudse, Chèvre, Brie en Stilton, mompelde de jongen en rende snel weg. Met medeneming van ons humeur. Overigens blijft Luce wat betreft de kazen dus wel steken op de tweede plaats. Althans in Utrecht. De eerste plaats gaat met stip naar Aan Tafel, het onooglijke bistro-achtige tentje aan de Nachtegaalstraat. Duurder dan Luce, iets traditioneler qua keuken maar top in wijnen en Mount Everest met de kazen. De kaas- en wijnmeneer van Aan Tafel weet waarover hij het heeft en snijdt plakken en hompen kaas af van kazen op een groot plateau op wielen dat bijna het halve restaurant vult. Levensgevaarlijke kazen zitten erbij, van het soort dat schimmels en andere levensvormen bevat waar Star Trek nog niet eens aan toe was. Maar: Lekker!. En door de Kaas-enWijnmeneer in een keurige ellips op je bord gedrapeerd, 8 stuks, oplopend van een leuk beginnetje tot een explosie van smaak en daarna afbouwend tot iets fantasievols waarmee je weer leert ademhalen. En daar dan een PX van 80 jaar oud bij. Niks stroop van de pannenkoeken. Acht kazen voor een paar euro pp meer dan drie en een halve kaas van de nepperts van De Colonie.
Maar ja, die biedt dan gelukkig ook geen avontuur.
