Affaire Nationaal Toneel


Tussen de lijntjes

Het zijn de ultieme pispalen van het gezelschap. Ze moeten aardig doen tegen 18-jarige showbizz-redacteuren, onmogelijke eisen inwilligen van artistiek leiders, recensenten uitnodigen en acteurs bereid vinden om met die grotendeels zwaar gehate mensen een uurtje over hun hobby’s te praten.
Als er slecht nieuws naar buiten komt, is het hun schuld: pr-mensen van toneelgezelschappen hebben het best moeilijk.
In hun overspannenheid denken sommigen onder hen dat theaterjournalisten goedkope pr-medewerkers zijn die tegen de geringe vergoeding van een vrijkaartje op een plekje vooraan bij de première mooie stukjes schrijven die het pr-hoofd kan gebruiken voor zijn campagne. Dit misverstand is diep, want ook theatermakers zien recensenten als dramaturgisch adviseurs die gratis via de krant te raadplegen zijn. Een dramaturg van Toneelgroep Amsterdam, inmiddels nota bene docent theaterwetenschap, ging zelfs zover om een tiental eisen te formuleren waaraan een recensie diende te voldoen.

Deze opvattingen leiden tot nare toestanden . Zo worden recensenten die
niet netjes tussen de lijntjes schrijven door de pr-meneer op de
vingers getikt. Of ze worden door getergde acteurs, met zwijgende
toestemming van de leiding, op tv met geweld bedreigd, zoals
Volkskrant-collega Hein Janssen overkwam. Of hun persoonlijke
integriteit wordt door het slijk getrokken, zoals mij overkwam.
Omdat ik volgens het hoofd pr niet netjes tussen de lijntjes schrijf
wil Het Nationale Toneel mij liever niet meer zien bij premières. Ze
nodigen mij niet meer uit, waardoor ik geen beroep meer kan doen op het
contingent plaatsen dat het gezelschap vrijhoudt voor genodigden.
Daardoor zijn er in de vrije verkoop nauwelijks plaatsen voor premières
te krijgen. Dat maakt het lastig om mijn vak uit te oefenen. Mijn vak
dat bestaat uit het in opdracht van mijn lezers bezoeken van
theatervoorstellingen, zodat zij tijdig op de hoogte zijn van wat er
speelt en hoe dat er zo ongeveer bijstaat. Het vrijkaartje van het
gezelschap is dus niet meer dan het faciliteren van de vrije
nieuwsgaring door het gezelschap. Het is geen cadeautje waarvoor een
wederdienst wordt verlangd.
Nu ben ik er tot nu toe in geslaagd om de voorstellingen die daarom vroegen op tijd in de krant te bespreken.
Vreemd is het echter om dan te moeten constateren dat mijn werk wel
wordt gepubliceerd op de website van Het Nationale Toneel . Normaal
gesproken vraagt een pr-medewerker daar toestemming voor. Ik zou daar
in dit geval dus geen toestemming voor hebben gegeven. Er is mij echter
niets gevraagd. Ik belde zelf en kreeg te horen dat ik geplaatst was
omdat ik nu netjes tussen de lijntjes was gebleven. Alsof het een gunst
betrof, toegekend wegens goed gedrag. De gotspe.
De eerste boeterekening is inmiddels de deur uit.

 

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

,