Orkater maakt lief theater over
mannelijk schuldgevoel{mosimage}
Delft (GPD) _ Feministen opgelet. Geert
Lageveen en Leopold Witte zeggen het nu zelf: mannen zijn beroerde
minnaars, horkerige zoons en slechte vaders. Het door hun geschreven
stuk ‘Bloedband’, waarin ze ook allebei optreden, is een luid ‘Mea
Culpa’ van twee flamboyante artiesten die tijdens hun net afgeronde
midlife crisis wellicht buiten een pot teveel hebben gewaterd. Hun
schuldbekentenis levert bij Orkater een mooie voorstelling op,
dankzij de stevige muziek van Beppe Costa en de scherpe regie van
Gijs de Lange, maar ondanks de burgermoraal die dit stuk over foute
mannen aankleeft.
Ze hebben nogal een team bij elkaar
gezet. Nadja Hüpscher is zo’n actrice waarvoor je afspraken
afzegt, en niet alleen omdat ze mooi is. Ongeschoold in de edele
kunst van het toneelspelen heeft de wereld van de televisie van haar
geen leeghoofdige soapie gemaakt. Ook op het toneel, waar je met een
leuk uiterlijk niet zover komt, kan ze wel degelijk wat: haar
ongedwongen spel is heel prettig om te zien. Leny Breederveld is
evengoed een omweg waard. Ze is bekend van haar intens zielige rollen
in de voorstellingen van Carver en de films van Alex van Warmerdam.
Marysa van Eyle, een paar jaar geleden nog te zien als Annie MG
Schmidt, is ook al zo’n prachtactrice.
Deze drie vrouwen, de eerste dochter,
de ander geen oma en de laatste bijna moeder, figureren in drie
verhalen die slim in elkaar zijn gevlochten. Hüpscher speelt
Angelina, het resultaat van een uitspatting door gewezen popster
Pietro (Beppe Costa), die haar niet wil kennen. Zij heeft een affaire
met Max die opgescheept zit met zijn dementerende moeder en niet voor
haar wil zorgen, omdat hij het druk heeft met de financiën van
rokkenjager Diederik. Die op zijn beurt ontdekt dat zijn vrouw
(Marysa van Eyle) op haar 46ste nog zwanger kan worden terwijl ze
dacht dat ze onvruchtbaar was. Hij vlucht tussen de dijen van
Angelina, die met de gevolgen daarvan de cirkel van
onverantwoordelijk mannengedrag sluit. Het loopt allemaal niet zo tof
af met de mannen, zoals het hoort, al dansen we aan het einde
allemaal wel de blues uit ons lijf en de zorgen uit ons hoofd.
Diepgang is een beetje een probleem bij
een voorstelling als deze, die in krap twee uur een stuk of drie
verhalen wil vertellen. De mannenzonden zijn zonden uit de boekjes,
en de ruzies die eruit volgen bieden dus niet zoveel nieuws. Dat
kindertjes krijgen het mooiste is wat een man kan overkomen, en dat
de weg naar geluk voor mannen ligt in verantwoordelijk vaderschap is
een moraal waar de gemiddelde Nederlander moeilijk tegen kan zijn.
Dat is een beetje het probleem van deze voorstelling, want: Orkater
was toch altijd een beetje tegendraads? Het zal de leeftijd wel zijn.
Die maakt milder. Dus wie niet opziet tegen zo’n romantische
levensvisie heeft een topavond. Wie graag een voorstelling zou zien
die iets meer recht doet aan de rauwe alledaagse werkelijkheid moet
even slikken. Maar dan heb je in ieder geval nog hele mooie muziek en
overtuigende acteurs om van te genieten. En een tekst met een paar
prachtige oneliners.
Gezien: Bloedband door Orkater op 3
november in Delft (première). Tournee t/m 2 februari 2008.
Inlichtingen: www.orkater.nl.
Speellijst: 6 november ,Velsen; 8
november ,Almere; 10 november ,Enschede ; 20 november ,Groningen ; 23
november ,Amersfoort ; 28 november ,Rotterdam ; 30 november ,Den
Bosch ; 6 december ,Zoetermeer ; 7 december ,Zaandam ; 8 december
,Hoofddorp ; 11 december ,Amstelveen; 12 december ,Drachten; 14
december ,Eindhoven; 15 december ,Amsterdam; 18 december ,Zwolle; 21
december ,Dordrecht; 22 december ,Arnhem; 7 januari ,Utrecht; 8
januari ,Maastricht; 10 januari ,Alphen aan den Rijn; 11 en 12
januari ,Leiden; 14 januari ,Den Haag; 18 januari ,Nijmegen; 19
januari ,Apeldoorn; 23 januari ,Hoorn; 24 januari ,Breda; 25 januari
,Alkmaar; 30 en 31 januari, 1 en 2 februari ,Amsterdam.
