Dat het Nederlandse Toneel en humor niets tot weinig met elkaar te maken hebben is genoegzaam bekend.
Schrijf je dat Will van Kralingen Ariane Schlüter iets zou kunnen aandoen als die de hoofdprijs van 2007 zou krijgen, geloven sommigen dat je dat meent. Net zoals dat een opmerking over banden tussen sommige juryleden en genomineerde gezelschappen wordt gezien als een beschuldiging van fraude. Of dat een solo per definitie geen prijs voor een hoofdrol waard is. Geintje, meneer Sonneberg. En sorrysorrysorry voor iedereen die zich in eer en goede naam aangetast voelt.
Oprecht.
Maar.
Het Nederlandse toneelwereldje, dat inclusief pers en inspeciënten zo’n 1300 mensen telt (80 leden VNT, 150 schouwburgen VSCD), neemt zichzelf wel ietsiepietsie te serieus.
Het is niet anders.
En toch had ik mooi 3 van de zes goed. De uiterst verdiende hoofdprijs voor Dirk Roofthooft in Mephisto Forever en de Theo d’or voor Will van Kralingen: helemaal terecht. Dat de publieksprijs naar Who’s Afraid of Virginia Woolf gaat en niet naar die draak ‘Kentering van een Huwelijk’ doet me goed. Het publiek heeft meer smaak dan ik vreesde. Het is een opsteker voor hoofdrolspeler Porgy Franssen en een lesje in nederigheid voor Ursul de Geer, die zo vaak zijn neus optrok voor de kenners.
Bij de bijrolprijzen ging ik half de fout in, omdat ik de Prosceniumprijs was vergeten mee te rekenen. Die extra jaarprijs kon inderdaad keurig gebruikt worden om Rob de Graaf te compenseren voor het feit dat de jury het eigenlijk niet kon maken om in ‘Vrede’ wel de bijrol van Reinout Bussemaker, maar niet de hoofdrol van Monique Kuijpers te bekronen. Zo kon Eric de Vroedt krijgen wat hem toekwam: een mooie bijrolprijs voor een inderdaad prachtig acterende Hein van der Heiden.
Zo is iedereen blij.
En heeft de zaal toch een beetje gelijk. Of die nou leeg is of vol zit.
