Terug naar de basis

Berlusconi heeft meer ellende in Italië aangericht dan we beseffen. De levensgevaarlijke combinatie van populisme en mafiapraktijk heeft van een boel eigenzinnige theatermakers slechts een hoopje diep  in een hoekje weggekropen zielige ellende overgelaten. En dan beginnen ze nu weer voorzichtig het theater uit te vinden, wetende dat die klok een klepel had die ergens bij Dario Fo gezocht moet worden, want die heeft tenslotte  een Nobelprijs gewonnen.

Het resultaat is La Busta, een derderangs bijgerechtje in het
Italiaanse deel van festival De Internationale Keuze van de Rotterdamse
Schouwburg. Het is een flauw smakend bordje, samengesteld uit een
flinke dot vintage  Pinter, overgoten met een iets te botte
Hrabal-saus op een klef bedje van Insalata Ionesco. Zo'n gerechtje dat
de ober niet aan je tafel brengt met de woorden: 'Pas op! Bord is
heet!': dit is eerder een grijze toestand waar je eerst het stof van af
blaast voor je er miisschien een hap van kunt nemen. De ingrediënten
stammen uit de vroege jaren zestig: iets met een meneer die bij de
machthebbers een brief komt brengen, daardoor in een kafkaëske toestand
terecht komt waar de kok subservief is, de hond de leiding, maar de
secretaris de macht heeft. Of andersom, natuurlijk. En dat er ook nog ergens gemarteld wordt. De kleuterschoolversie van Mightysociety.
Worstelend tegen de slaap haalden we de finale, die krap 55 minuten na
het beginsignaal viel, met het raarste slotapplaus ooit. De vier heren
deden het buigen in een soort haastige stuiptrekking, waarna ze snel
een rondje over het podium renden, als zochten ze een emmer om hun
maagkrampen te lenigen. Daarna weer drie stuiptrekkingen zonder naar
het publiek te kijken, weer in paniek op zoek naar een emmer, toch nog
eens buigen. Na drie rondjes vonden ze gelukkig de uitgang.
Wij ook.

Blij mee? Doe me een donatie!