Liefdesbrieven – Jacques Senf


Grootse theaterbeesten in mierzoet
sprookje goed.png

 

Liefdesbrieven.png

Den Haag (GPD) _ Anne-Wil Blankers kan
dat dus: leeftijdloos sexy zijn. De inmiddels – dankzij de titelrol
in de theater- en tv-hit 'Wilhelmina' – gekroonde koningin van het
Nederlandse theater staat al zolang op het toneel dat haar leeftijd
een steeds onbelangrijker geheim wordt. En dan is dat dus best goed:
overtuigend koketteren. Die Engelse top-actrice Judy Dench kan dat
ook.

En Paul van Vliet, om maar eens uit een
heel ander vaatje te tappen, kan ook iets: ondanks een enorme
solocarrière en de nodige wereldreizen als Unicef-ambassadeur
nog gewoon een kwajongen zijn.

Hem op het toneel zien met Anne-Wil
Blankers is dus bijzonder. Wat ze daar op het toneel verder ook doen.
De voorstelling die Mette Bouhuijs nu voor de enige, en dus
historische toneelontmoeting van het tweetal heeft geregisseerd,
voert dat principe tot het uiterste.

Het stuk Liefdesbrieven van de
Amerikaanse toneelschrijver A.R. Gurney is een statisch praatstuk van
het mijmerende soort dat vaak in dat omfloerste, typisch Amerikaaanse
televisielicht gehuld gaat. We volgen twee mensen die vanaf hun
eerste briefjes op de basisschool verzeild raken in een
briefwisseling. Wat hen in het werkelijke leven en via de telefoon
niet lukt, lukt hen wel in de brieven: vertellen over hun gevoelens.
Het delen daarvan lukt echter wat minder, zodat de waarheid pas echt
boven tafel komt wanneer het te laat is. Maar dat hoort natuurlijk
ook, en ook dat dat niet zo erg is: de hemel biedt verzoening.

Je moet er van houden, maar denk om je
tandartsrekening, want – om maar eens een cliché te
gebruiken – het glazuur springt wel van je tanden. Het stuk is
natuurlijk gruwelijk perfect geschreven. We krijgen precies genoeg
informatie om een beeld te krijgen van de twee figuren, maar ook
precies te weinig, zodat het soort van spannend blijft wat hen
werkelijk bezig houdt. De tweede wereldoorlog is een bijzin, net als
het verblijf van één van de twee als militair in het
Verre Oosten. Zo gaat dat: alleen de liefde telt, en zelfs die
eigenlijk ook niet, als we de mislukte huwelijken van de twee
briefschrijvers ernaast leggen.

Mette Bouhuijs heeft gekozen voor de
soberst mogelijke regie: de twee toneelbeesten Blankers en Van Vliet
zitten achter een lange tafel op comfortabele vergaderdraaistoelen.
Het spel is boven de gordel, en dat blijft de communicatie ook.
Reinier Tweebeeke doet iets wonderlijks met gaasdoeken en gelaagd
licht op een scherm achter de acteurs en dat is het.

Zeker Anne-Wil Blankers kan in deze
setting overtuigen, ook al heeft ze slechts haar bovenlijf en haar
hoofd ter beschikking. Die beperking levert Paul van Vliet nog wat
meer problemen op. Hij blijft Paul van Vliet, omdat hij natuurlijk
ook nooit de kunst van de subtiele transformatie die de kern van
toneelspelen vormt, heeft geleerd. Maar goed: een toneelpersonage dat
op Paul van Vliet lijkt is natuurlijk helemaal geen probleem. Hij
stond er in de jaren zeventig al mee in Carré.

Gezien: Liefdesbrieven van A.R. Gurney
door Anne-Wil Blankers en Paul van Vliet. Première 29 augustus
in de Koninklijke Schouwburg, Den Haag. Daar nog t/m 5 november.
Inlichtingen: www.liefdesbrieven.info

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,