Schaap op Parade (deel 3)
Het is duidelijk: de zaterdag is gewoon
geen
goede paradedag. Kom doordeweeks en het publiek is minder talrijk
en de sfeer een stuk aangenamer. In voorbereiding op de uitzending
vanmiddag: nog wat schapekoppies…
Kassa!
Met de titel is het natuurlijk vragen
om moeilijkheden. Paradedieptepunten die uitsluitend om het rinkelen
der kassa's draaien zijn er dit jaar immers al genoeg. Toch is Kassa!
geen dieptepunt, al vertoont het wel een paar kenmerken van een goed
dieptepunt, waarvan het onderdeel 'Geen Inhoud whatsoever' flink
scoort. Ik miste het vlekje, het kleine moment van ontroering, en
daar waren we naar op zoek. Het bedenksel van Paula Bangels is echter
goed omdat ze de voorstelling met een grote zorgvuldigheid in elkaar
heeft gezet. Daarnaast is het prachtig dat Henk Elich terug is. De
helft van het oude Paradeduo Rini&Will (de inmidddels
waarschijnlijk al tussenschotloze Jan-Eric Hulsman is ergens met iets
heel groots bezig) is altijd leuk om te zien.
Helemaal goed is Paula Bangels'
ontdekking Eva van de Wijdeven. Alweer een jaar of 5, 6 geleden
begonnen in het jongerenclubje van de Paardenkathedraal en inmiddels
aardig op weg om via Dunya&Desi en Vuurzee een ster te worden.
Terecht.
Ze heeft absoluut 'star quality': een
grote aanwezigheid, lef, een ongrijpbare uitstraling en een tamelijk
prachtig lijf, getuige de vele nerds van ict-kantoren en puistige
middelbare scholieren die mijn site platbezoeken met de zoekterm 'Eva
van de Wijdeven naaktfoto' en dat dan liefst in hoofdletters, omdat
google anders niet luistert. Jongens: NO CHANCE! Ga maar met iets
anders je plafond witten.
Eva is een ster in wording. Mits ze aan
haar stem gaat werken. Die kan wel een kwintje omlaag. Maar dat is te
trainen. Daarna staat niets haar meer in de weg.
Stratemaker op zee show
Wie nu al een ster is? Roos
Rebergen. (nog meer pageviews van puistige ict-ers).
De Stratemaker op Zee Show toont het
puikje van de Utrechtse popscene, die we hebben dankzij Ferry
Roseboom en het duo Lieke en Willem. Voeg daarbij Gérard
die de regie doet, en het werkt opeens allemaal. Niks nostalgie.
Gewoon goed uitgevoerde, lekker bekkende liedjes op de rand van
cabaret en seventies-retro.
Schokkend eigenlijk, om te merken dat
de ondeugende liedjes van toen opnieuw hun o-la-la karakter hebben
teruggekregen nu we onder de knoet leven van een christelijk
triumviraat, met Landmark-technieken
in een Fries hotel aaneengesmeed tot een hechte vriendenclub die het
contact met de samenleving definitief verloren heeft.
Ik blijf straten maken op zee.
