Het leed is inwendig{mosimage}
Vorig jaar ging het een beetje mis, in
Avignon. Door Zuidfranse negenuursregen eerst, en daarna
kampioensfeesten viel de wereldpremière van The Lobstershop
een beetje in het water. Maar wat was de enige Nederlandse
voorstelling, gisteren in het Muziekgebouw aan het IJ, een mooie
herkansing. De zaal lijkt, niet uiterlijk, maar wel qua sfeer al als
twee druppels water op de hof van het Celestijnenklooster in Avignon.
Licht. Mooi. Hout. Open. En dat is precies de sfeer die het theater
van Jan Lauwers' Needcompany ook heeft.
The Lobstershop is een voorstelling die
alle kanten op gaat, die meandert tussen fantasie en werkelijkheid,
en waarin een verhaal verteld wordt dat uiteindelijk geen enkele
interne consistentie meer lijkt te hebben. Al blijkt niets minder
waar. The Lobstershop is een hallucinatie over toekomstdromen en
-nachtmerrries, waarin moeiteloos de kloven worden overbrugd tussen
Houellebecq's Elementeaire Deeltjes, de bijbel, de rellen in de
Banlieues en de teloorgang van de Oud Europese elite in een
globaliserende wereld.
Maar waarom is het goed? De meeste
voorstellingen die zoveel thema's hebben zijn namelijk nogal eens
drammerig, prekerig, hoogdravend en arrogant. Jan Lauwers' theater is
dat allemaal dus niet. Needcompany is sympathiek en dat soms op het
randje. Soms is het allemaal namelijk iets teveel 'Mooi hè,
Alles?'-theater en dat is de verschrikkelijkste vorm van theater die
er is. Maar net als het allemaal te mooi wordt, komen er filmbeelden.
Twee stoeiende jongens op een strand, met enige tegenzin gadegeslagen
door hun vaders. Dat tafereel is zo verontrustend in beeld gebracht,
en de uitkomst ervan is ook zo verschrikkelijk, dat zelfs de
hardnekkigste lachsters in de zaal op dat moment moesten zwijgen. Er
vloeit geen bloed in de Lobstershop. Ook niet in die film. Het leed
is inwendig. En al die heftige dans, die elektrische gitaren, die
verhalen die in gebrekkig engels worden verteld, en die acteurs die
soms wel erg zelfbewust op het toneel staan, kunnen daar niets aan
veranderen. Dit is theater dat pijn doet, maar dat ook troost, omdat
gedeelde smart altijd beter is.
Gezien op 23 juni in het Holland
Festival. Nog overal ter wereld te zien, behalve in Nederland. zie:
www.needcompany.org
