De ontroerende schoonheid van getallen: A Disappearing Number – HF2007


Het getal 0 is in India uitgevonden. De Grieken, Arabieren en Romeinen kwamen niet verder dan 1. En nul, dat is gelijk al zo abstract dat het van daar af maar een klein stapje is naar de oneindigheid. Die oneindigheid, zo leerde een ander Indiaas wonder ons, is niet anders dan het getal 1/-12. Dat getal levert ons het basismateriaal voor ‘A disappearing number’, de mooiste voorstelling die ik in jaren zag, en die nog een paar keer is te zien in het Holland Festival.

Britten en wiskunde zijn hele goede vriendjes. Ooit viel ik per ongeluk in een BBC-documentaire over een nerd die na zeven jaar eenzame opsluiting eindelijk de zeventiende eeuwse Stelling van Fermat had opgelost, overigens wel door gebruik te maken van formules die pas sinds kort bekend zijn. En die formules, waarmee zelfs de hypermoderne snaartheorie zou kunnen worden opgelost, zouden wel ontleend kunnen zijn van de Indiase kantoorklerk Ramanujan, die in zijn korte leven aan het begin van de 20-ste eeuw mathematische formules kon uitdenken die van een dusdanig hartverscheurende schoonheid waren, dat hij er als eerste niet-academicus, en Indiër bovendien, een Fellowship aan het beroemde Trinity College in Cambridge mee verdiende. En dat verhaal is het basismateriaal voor A Disappearing Number, een voorstelling die even ingenieus en ontroerend is als die – later overal bekroonde – BBC-Horizon documentaire.

Maar hoe maak je nou theater van getallen? Daarvoor moet je dus uit het land van Shakespeare komen, een perfect gevoel voor stijl en timing hebben, een paar hele goede vrienden hebben onder de Hindoestaanse gemeenschap in je geboorteland en – vooral – Simon McBurney heten.
Deze prachtacteur regisseert zichzelf in een zelfgeschreven stuk dat het kortst kan worden omschreven als een perfect huwelijk tussen het videotheater van Guy Cassiers, de ontroerende koketterie van Jan Lauwers en degelijk Brits toneelrealisme. Dat huwelijk leidt dus tot een voorstelling die een paar mooie verhalen vertelt, die helder, maar vooral ingenieus door elkaar zijn gehusseld. Het is ook een voorstelling die speelt met de toneelconventies door – op een overtuigender manier dan Wooster Group – beeld en verbeelding door elkaar te gebruiken. Er zitten videosequenties in die het mooiste van Cassiers werk in Proust en Mefisto overstijgen. Meer nog dan al deze ingrediënten combineren tot iets was waarschijnlijk zelf weer met mathematische precisie in elkaar past, vertelt MacBurny een verhaal dat toewerkt naar een lang aangekondigd en diep ontroerend, dramatisch slot, terwijl de voorstelling zelf met een hartverwarmende humor wordt gebracht.

Dat kunnen alleen Engelsen. O, ja. Simon McBurney speelt ook mee in Harry Potter. Nu is er dus geen enkele reden meer om niet te gaan kijken.

Nog t/m zaterdag in Amsterdam

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.


Eén reactie op “De ontroerende schoonheid van getallen: A Disappearing Number – HF2007”