Black in Bakkum – Orkater


Jeannine Valeriano zindert in persoonlijk verhaal

{mosimage}{mosimage}Amsterdam (GPD)_Het is best nieuw. Zo nieuw zelfs, dat we er nog niet echt een Nederlandse term voor hebben. 'Spoken word' heet het, en zit ergens tussen het ouderwetse 'poëzie hardop' en moderne rap in: vertellen op muziek. Jeannine Valeriano beheerst Spoken Word. Onder andere. Want ze kan ook zingen. En ze zindert. Anders kun je de geweldige uitstraling van deze geweldige vrouw niet omschrijven.

 

De voorstelling Black in Bakkum, waarmee ze vanaf nu in heel Nederland is te zien, is haar persoonlijke verhaal. Dat kan lastig zijn. Een autobiografie is lang niet altijd interessant voor wie het beschreven leven niet zelf geleefd heeft. Het leven van Jeannine Valeriano is echter andere koek. Dat zou de gemiddelde Nederlander niet zelf geleefd willen hebben. Ze werd kort na haar geboorte in 1967 'afgestaan' door haar alleenstaande moeder en kwam er, eenmaal op school in het Noord-Hollandse Bakkum, achter dat ze zwart was. Wat volgt is een leven van nergens thuis zijn. Niet in Bakkum, niet in Den Haag bij haar biologische moeder en al helemaal niet op de Antillen, waar haar familie haar bestaan afwijst.

Een normaal mens zou van zoveel ellende in de goot belanden, maar Valeriano koos voor de kleinkunstacademie, waar ze cum laude afstudeerde. En terecht. Toch moest ze het tot ver in de dertig laten duren voor we haar buiten de muziekwereld zouden kunnen opmerken. Drie jaar geleden maakte ze diepe indruk in het muziektheaterstuk Heart of Darkness dat ze met 'T Barre Land maakte. Nu is het Valeriano's eigen donkere hart dat met begeleiding van componist en muzikant Maarten Ornstein en regisseur Titus Tiel Groenestege aan de voeten van het publiek wordt gelegd.

Valeriano maakt indruk, en dan vooral in de soberder passages. Met haar stem als een klok, haar Noord-Hollandse accent en expressieve mimiek moet ze zelfs een beetje oppassen in de snellere en beweeglijker stukken van de voorstelling. Dan kan het soms een beetje teveel van het goede worden, in letterlijke zin. Wanneer ze onversterkt, zonder haar ritmische lijf teveel te laten zwiepen, haar tekst brengt, is het effect maximaal. Het bijna hallucinante midddenstuk van de voorstelling krijgt met die beheersing een zeggingskracht die boven het particuliere verhaal uitstijgt. Dan is er ontroering. Zonder dat het zielig wordt. Dat heet kunst.

Gezien: Black in Bakkum op 6 mei 2007 in Bellevue Amsterdam. Tournee. Inlichtingen: www.orkater.nl

 

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,