Marcus Azzini over Peanuts








Marcus Azzini regisseert
'andersglobalistisch' toneelstuk bij Theatercompagnie

Waar is onze menselijkheid?

De Italiaanse toneelschrijver Fausto
Paravadino is een hit in alle landen om ons heen, maar hier volslagen
onbekend. Marcus Azzini, bekend van 'Tape' en 'Sexual Perversity',
regisseert nu Paravadino's Peanuts, een 'andersglobalistisch' stuk
over eerlijk delen en onschuld die zoek raakt. ,,Ik wil het gevoel
van de barricaden opzoeken, van strijd, van revolutie.”

Amsterdam (GPD)_ Tijdens de zomer van
2001 viel er een dode in de Italiaanse stad Genua. Een jonge
demonstrant tegen de bijeenkomst van de G8 werd voor de ogen van zijn
makkers door een politieman in het hoofd geschoten, waarna een
politieauto de stervende antiglobalist een paar keer overreed. De
beelden schokten de wereld.

Fausto Paravadino, die toen al, op
25-jarige leeftijd, een van de meest gelauwerde en gespeelde
toneelschrijvers van Italië was, schreef erover. Na 'Genua '01',
dat hij maakte op verzoek van het Londense Royal Court Theatre,
schreef hij Peanuts. In dat stuk maken we twee keer kennis met een
groep vrienden. De eerste keer wanneer ze jong en onschuldig zijn en
herrie schoppen in het huis waar één van hen op moet
passen, de tweede keer 10 jaar later, wanneer de wereld veranderd is
in een politiestaat en niemand meer te vertrouwen is. Het verhaal,
dat eigenlijk gaat over de veranderingen die Genua als geboortestad
van Columbus onderging tussen 1992, het 500ste jubileumjaar van de
ontdekking van Amerika en 2001, de G8-top, is gegoten in een soort
stripvorm, losjes geïnspireerd op de wereldberoemde
stripverhalen van Charles M Schulz.

Marcus Azzini, de in Brazilië
geboren regisseur die, behalve met zijn eigen gezelschap Teatro,
eerder opzien baarde met de sterrenvoorstelling 'Tape' en wiens
'Sexual Perversity' nu nog in Nederlandse theaters te zien is,
regisseert Peanuts nu bij de Theatercompagnie. Te zien zijn, naast
een aantal jonge toneelschoolstudenten, bekende jonge acteurs als
Gijs Naber (Zwartboek), Maria Kraakman (Guernsey) en Tygo Gernandt
(Van God Los). Opmerkelijk aan de voorstelling, die op 19 januari in
première gaat, is de vormgeving. Die bestaat uit losse,
afgedankte spullen. De toeschouwers zitten op harde houten banken.

Volgens Azzini is dat bittere noodzaak:
,,We willen de luxe weghalen. Ik wil de toeschouwer niet in het
comfortabele rode pluche laten zitten. Op zulke houten banken voelt
de toeschouwer zich ook onveiliger. En de voorstelling gaat over alle
ellende die voortkomt uit onze luxe, over globalisering, over
mondialisering. Ik wil het gevoel van de barricaden opzoeken, van
strijd, van revolutie. Het is een echte krakersvoorstelling.”

Een dergelijk geluid horen we niet zo
vaak in het Nederlandse theater. Heeft Azzini zelf een
krakersverleden? Zeker niet, benadrukt de regisseur: ,,Ik ben een
kapitalist. Ik ben ook een zoon van kapitalisten en ik kan en wil
daar ook helemaal niet meer vanaf. Ik kan helemaal niet eerlijk
delen. Wat ik heb is van mij, wat van jou is, is van jou. Waar ik me
zorgen over maak, is over de menselijkheid. Ik wil het over óns
hebben. Hoe wij in dat kapitalistische systeem met elkaar omgaan. Dan
gaat het over gevoelens. Ik ben een kapitalist, en dat zijn we
allemaal. We zijn kinderen die alle kansen hebben gehad, we zijn
rijk, konden studeren. Maar hoe gaan we met elkaar om. Waar is onze
menselijkheid?”

Heeft Azzini die behoefte aan
menselijkheid in het theater ook overgehouden aan zijn werk als
regisseur van MTV-voorstellingen als Tape en Sexual Perversity? Dan
maak je toch opeens theater voor een mutinational die vooral op geld
uit is, niet? Zo moeten we dat niet zien, vindt Azzini: ,,Sexual
Perversity heb ik op bijna dezelfde manier gemaakt als dit stuk. Heel
weinig middelen, alleen de acteurs en het verhaal. Dat had ook iets
anarchistisch. En ik zie dat dus niet als een knieval voor het grote
geld. Ik maak de beste voorstelling die ik kan maken voor het
grootste publiek dat ik kan bereiken. Ik zou nooit in een klein
theater zoveel publiek kunnen bereiken als ik nu bereik met Sexual
Perversity: 70 keer het land in met 500 man publiek. Het geeft me
veel voldoening dat ik zoveel mensen kan bereiken met iets waar ik
100% achter sta.”

Peanuts moeten we volgens Azzini niet
zien als een revanche op de al dan niet vermeende oppervlakkigheid
van stukken als Tape en Sexual Perversity: ,,Sexual Perversity is
echt gemaakt voor een jong publiek, het gaat over problemen van jonge
mensen en over hoe zij daar mee omgaan. Dat spreekt iedereen wel aan.
Zodra het conflict ontstaat in de voorstelling, zie je dertigers
afhaken. Die hebben dat soort problemen allang achter zich gelaten,
maar mensen van onder de twintig zien iets wat ze nog niet hebben
beleefd. Dat is nieuw voor hen.”

Tygo Gernand speelde een hoofdrol in
Tape, maar heeft in Peanuts een bijrol. Is dat niet erg wennen voor
deze acteur die zo bejubeld werd om zijn rol in Van God Los? Juist
niet, volgens deze 32-jarige met zijn markante uiterlijk, die zijn
carrière in zijn vroege jeugd begon als koorlid bij de opera.
,,Ik sta nu met tien anderen op het toneel. dat is heel nieuw voor
mij. Ik ben erachter gekomen dat het heel zwaar spelen is, omdat je
je aandacht zo moet verdelen. Ik heb zelf maar een elfde deel van de
aandacht. Ik merk dat het dan beter is om stil te staan, en heel
zuinig te zijn met mijn bewegingen, omdat het anders storend gaat
werken. Ik kan dus nu ontzettend veel leren van dit ensemble.”

Gernandt is dus wars van de ijdelheid
en trots die vaak aan beroemde acteurs wordt toegeschreven. Hij heeft
er tenslotte zelf ook voor gekozen om kleine rollen te spelen in
films als Het Schnitzelparadijs: ,,Juist door kleinere rollen te
spelen, ook in films, heb ik ontdekt hoe fijn het is om één
kleur te zijn in een heel schilderij en niet het hele schilderij te
willen zijn. Hier doe ik dat voor het eerst op het toneel. Dat is
zoeken, want iedereen wil natuurlijk wel zijn eigen dingetje doen,
maar met elf man op het toneel kan dat niet. Dus moet je je
inhouden.”

Voor Gernandt is dit, na Tape, de
tweede keer dat hij met Marcus Azzini samenwerkt. Hoe bevalt dat?
,,Ik ben mijn leven lang een heel fysiek acteur geweest. Marcus heeft
mij geleerd om weer meer uit mijn stem te halen. Die techniek raak je
een beetje kwijt als filmacteur. Dat leer ik nu weer.”

Concrete plannen om in de toekomst
opnieuw samen te werken zijn er nog niet. Azzini's grootste project
wordt volgend jaar een totaal nieuwe bewerking, samen met componist
Fons Merkies, van de beroemde musical Hair: ,,We gaan het over oorlog
hebben, en wat dat met mensen doet.” Opnieuw spektakel en
sterrentoneel ook. Is dat nou typisch Azzini? Nee, benadrukt hij:
,,Een echte Azzini is een voorstelling met hartstocht en misschien
meer EQ dan IQ. Dat is misschien wel mijn Braziliaanse temperament,
dat ervoor zorgt dat ik je met zachte hand naar binnen voer en je dan
een klap geef, om je wakker te schudden, maar direct daarna weer te
troosten.”

Peanuts is te zien van 16 januari t/m
17 februari in het Compagnietheater te Amsterdam. Inlichtingen:
www.theatercompagnie.nl
of peanuts2.hyves.nl

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.