Wayn Traub: de comeback van jean baptiste – Toneelhuis


Het aangename van perfecte kitsch

Door Wijbrand Schaap

Rotterdam – Het moeten de garnalenkroketjes zijn
geweest. Twee jaar geleden zag ik 'Jean Baptiste', het tweede deel
van Wayn Traubs trilogie over liefde, dood, god en de rest en was
'not amused'. Ik zag het in de Bourla in Antwerpen, na een hele nare
maaltijd in een nabijgelegen
restaurant
. Verbrande garnalencroquetten, ranzige frieten en
verzopen vis voor veel te veel geld. Zoiets.

En dan in die deftige zaal tussen
deftige mensen zo'n katholieke voorstelling van Wayn Traub zien, met
zo'n enorm dik programmaboek met dure verhalen en manifesten over
'dierlijk theater' en meer van dat soort onzin. Dat ligt dus niet
goed op de maag. Waarmee maar weer eens aangetoond is dat het humeur
van de recensent wel degelijk door externe omstandigheden
beïnvloedbaar is. Soms. Voor alle duidelijkheid: afgelopen
donderdag
en afgelopen
zaterdag
had ik uitstekend gegeten en ook een toppie humeur. Vóór
ik de schouwburg in ging. Don't put your hopes up.

Ingrid van Frankenhuyzen vraagt het aan WaynMaar goed: Maria Dolores, het eerste
deel van Traubs Trilogie, was prachtig hermetisch, op een manier die
doet denken aan de films van Haneke. Niet vreemd ook, want Traub is
opgeleid als filmmaker. Dus was er een film, was er een film in de
film, was er een theaterstuk en theater over dat theater,
dooreengehusseld op een manier die nog steeds tot de verbeelding
spreekt. Dat effect kon niet herhaald worden in deel 2, met als titel
'Jean Baptiste'. Ook film, ook theater, ook muziek, en de introductie
van de mythische falsetzanger Jean Baptiste, maar de perfecte
esthetiek werkte hier eerder op de zenuwen. Maar dat kan dus ook aan
die garnalencroquetten
liggen..

Jean Baptiste moest Ziggy Stardust
worden. Een fictieve held die als een soort kruising tussen Jezus,
Pinocchio en Frankenstein wereldhits zou scoren, waarna Wayn Traub
het resultaat van zijn zanglessen en ongebreidelde fantasie in een
theatrale explosie zou opheffen.

Maar Jean Baptiste brak niet door in
het werkelijke leven, dus creëerde Traub een fantasie over de
fantasie, wat dus deel 2a van zijn trilogie is geworden. en die
gisteren in Rotterdam was te zien: De Come Back van Jean Baptiste.
Voor iedereen die zich dus afvraagt: 'was-ie weg dan?', schiep Traub
een fabel.

Die fabel wordt in aandoenlijk
berijmd Engels door een prachtig acteurskoppel verteld, waarbij Jean
Baptiste, alias Wayn Traub zelf zijn ijle liedjes mag zingen. De setting is Oud Katholiek
van het type waar de paus zijn vingers bij aflikt, hoewel de maker
dat te allen tijden zal ontkennen. Laten we het dan maar Gothic
noemen. Want dat is het zeker. Met rechts op het toneel de
Beethoven-Academie, die ook al zo mooi Nasrs
Totale Entführung
begeleidt, en links de coolste koorknapen
ooit: het gezelschap Birdy
Nam Nam (Crazy B, DJ Phone, Little Mike, DJ Need),
ofwel de
wereldkampioenen Scratchen. En zij zijn heel erg goed.

Waardoor het perfectionisme van Wayn
Traub een stuk beter op zijn plek viel. Vooral ook omdat hij dit keer
zijn manifesten thuis had gelaten. Gewoon kijken en luisteren naar
perfect uitgevoerde kitsch. Dat kan heel aangenaam zijn.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,