Tierno Bokar – Peter Brook




Peter Brook toont de absolute kern van theater

Amsterdam (GPD)_Wie de grootheid van een regisseur wil kennen, moet
naar zijn acteurs kijken. Peter Brook is al bijna zestig jaar de
allergrootste regisseur van het westerse theater. Daarom is Tierno
Bokar, waarmee het Parijse ensemble van Peter Brook nu voor een
kleine week in Nederland staat, een voorstelling die je gezien moet
hebben. En niet omdat het de allerbeste voorstelling is van het
afgelopen seizoen. Die eer komt anderen toe: de voltooiing van de
Proust-Cyclus van het ro theater. Of een absolute topvoorstelling als
De Kamer van Isabella van de Need Company, die in september gelukkig
nog in de herkansing komt. Dat zijn alleen wel hoogtepunten, die
allebei op een bepaalde manier schatplichtig zijn aan Peter Brook. En
in het acteren in Tierno Bokar zie je waarom.

Na een carrière van zestig jaar, waarin hij met grootheden als
Lawrence Olivier en John Gielgud werkte, en waarin hij met
spektakelstukken en vlammend politiek theater de keurige schouwburgen
in bracht, is Peter Brook aangekomen bij de ultieme kern van het
theater. Een kern die hij al vond in het Indiase epos Mahabharata dat
hij in 1985 tot een negen uur durend theaterstuk bewerkte, maar die
in Tierno Bokar in al zijn soberheid vol in het daglicht staat:
theater is de kunst van het vertellen, en in Afrika beheersen ze die
kunst als geen ander.

Brooks acteurs zijn dus vertellers. Mannen en vrouwen die met een
minimum aan woorden een maximum aan effect sorteren. Titelrolspeler
Sotigui Kouyaté is een man naar wie je blijft kijken. Zijn
broodmagere, zeker twee meter lange gestalte is fascinerend, zijn
trage bewegingen en rustige oogopslag hypnotiseren. Hij speelt de
Malinese soefi-meester Tierno Bokar zo rustig en zo eenvoudig, dat
het lijkt of de man die in totale eenzaamheid stierf omdat hij zich
niet bij de vanzelfsprekendheid van het Frans-koloniale gezag wilde
neerleggen, toch weer tot leven is gekomen. De rust, maar ook de
ontwapenende humor van Kouyaté bepaalt de sfeer van de avond.
En ook al is het verhaal over de ondergang van een prediker van
religieuze verdraagzaamheid voor sommigen in het publiek een tikje te
heilig, de vertellers houden je bij de les. En dat is een politieke
maar ook ethische les over de goedheid die altijd overwint, al lijkt
het tegendeel vaak waar.

En zo ga je na afloop in een prettig lome sfeer naar huis, waar je
dan moet ontdekken dat er daar geen eenzaam boompje op een zinderend
stil en zanderig pleintje voor je klaar staat, in welks schaduw je de
rest van je dagen in prettige landerigheid door kunt brengen.

Tierno Bokar, geregisseerd door Peter Brook. Gezien: zondag 12 juni
in de Zuiveringshal van de Westergasfabriek, Amsterdam. Daar nog t/m
17 juni.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,