Uiteindelijk is er altijd verzoening
Rotterdam
Echt goed zijn we er niet in, de liefde. In het leven trouwens ook
niet, zo vertelt Peter De Graef aan het begin van het door hem
geschreven, geregisseerde én gespeelde stuk 'Iets over de
liefde'. In een gelukkig land als België plegen tenslotte nog
altijd zeven mensen per dag zelfmoord, en dat is heel wat meer dan in
Tibet, om maar wat te zeggen. Na deze opmerkelijke opening belanden
we met Peter De Graef en Katelijne Verbeke in een aandoenlijk
liefdesverhaal, dat begint met het kapotte achterlicht van de Saab
van de vrouw, gespeeld door Katelijne Vebeke
De stroeve, maar o zo lieve toenadering tussen de twee geliefden
wordt vanaf het achterdoek gadegeslagen door de meer dan levensgrote
projectie van een engel, gespeeld door Pepijn Caudron. Op het verder
lege toneel krijgen de acteurs alle ruimte. De Graef en Verbeke
pakken het publiek in, houden je bij de les terwijl er een ware
encyclopedie aan grotere en kleinere gedachtes voor het voetlicht
wordt gebracht. Het zou daarmee een zwaar avondje toneel kunnen
worden, ware het niet dat de drie acteurs zo verschrikkelijk goed
zijn in het terloops brengen van enorme filosofieën, dat je
moeiteloos met hun gedachtensprongen meefladdert.
En dan gebeurt het. Kort voordat Pepijn Caudron definitief van het
filmdoek verdwijnt kantelt de tot dan toe vederlichte voorstelling en
slaat de kou je om het hart. Het universele verhaal krijgt plots iets
anekdotisch, wanneer het gruwelijke verleden van de vrouw
onontkoombaar opspeelt. Het stuk lijkt met dat directe en
verschrikkelijke verhaal bijna té erg te worden. Plots wordt
duidelijk hoe somber het wereldbeeld van Peter De Graef eigenlijk is,
wanneer hij als schrijver glashelder weet te maken dat de wereld
niet aan daders, maar aan slachtoffers ten onder gaat en dat die
filosofie eigenlijk ook weer onmogelijk vol te houden is wanneer je
met een echte ramp te maken krijgt.
Er lijkt geen uitweg te zijn uit de impasse, waarin wij mensen
vastzitten sinds we met zijn allen besloten hebben dat we iemand
anders nodig hebben om gelukkig te worden. Maar Peter De Graef zou
Peter de Graef niet zijn als hij het stuk niet toch nog een mooie
draai zou meegeven. De man die ooit al prachtige solo's afleverde
met teksten als Ombat en Henri, stuurt je naar huis met heel veel
gedachten, waarvan de laatste er in ieder geval één is
van verzoening.
'…iets over de liefde' van Theater Malpertuis. Gezien: gisteravond
in de Rotterdamse Schouwburg. Nog te zien in Gouda op 2 april.
