Eva van de Wijdeven


Eva van de Wijdeven speelt in heftig stuk bij De Paardenkathedraal

'Ik vertrouw helemaal op Paula'

Ze stond al in Baantjer, Grijpstra en de Gier en Costa. Ze speelt in Het Klokhuis, en mocht opdraven in ZOOP. De Utrechtse actrice Eva van de Wijdeven, Desi in de bekroonde NPS-serie 'Dunya en Desi', keert nu terug op het nest. Vanaf eind maart is zij te zien in De Vader bij De Paardenkathedraal.





,,Ik wíl helemaal geen soaps doen. Ik wil net als Paula mooie dingen maken. Ik wil niet alleen maar geld verdienen door maar vaak genoeg met mijn kop op televisie te zijn. Er komen op dit moment zoveel mensen naar mij toe die me vragen: en wanneer kom je dan in 'Goede Tijden'? Alsof het daarom zou moeten gaan zeg. Met vijf camera's om je heen één keer een kunstje doen. Alsof dat het hoogste is wat je kunt bereiken. Nou. Als ik geld nodig heb, kom ik wel aan mijn geld, hoor.”

Niemand hoeft Eva van de Wijdeven iets te vertellen. De twintigjarige actrice, ster van Dunya en Desi, wil graag helemaal zelf uitmaken wat ze doet. Het blijkt een passende houding voor de rol die ze nu speelt bij De Paardenkathedraal. In Strindbergs De Vader speelt ze Bertha, een zeventienjarige puber die bron is van hoogoplopende conflicten tussen allemaal volwassenen die het beste met haar voor zeggen te hebben.

Regisseuse Paula Bangels weet al heel lang dat ze dit stuk met Eva wil doen: ,,Net als De Tramlijn die Verlangen heet, dat ik gemaakt heb bij Publiekstheater Gent, staat De Vader van Strindberg al heel lang op mijn verlanglijst. Vanaf de Toneelschool eigenlijk al. En vanaf het moment dat ik Eva zag spelen wist ik ook dat, als ik ooit De Vader zou gaan regisseren, Eva daarin de dochter zou moeten spelen.”

Paula Bangels leerde Eva kennen bij Domenica, de zondagse trainingsklas van de Paardenkathedraal die ze een tijdlang begeleidde. Eva van de Wijdeven was één van de eerste deelnemers. Ze was toen 13: ,,Ik danste eigenlijk altijd, maar er was niets leuks te beleven op dansgebied in Utrecht. Een meisje van school ging toen hier auditie doen, en toen ben ik meegegaan.”

Paula: ,,Toen die hier kwam wilde ze helemaal geen toneel. Ze wou dansen. Zij zat ook helemaal niet op televisie te wachten, het is haar gewoon overkomen. Maar zo is ze. En dat is beter dan al die mensen die zo heel hard achter een carrière aanhollen.”

De televisie kwam vrij plotseling. Eva werd 'gescout' voor een rol de nieuwe NPS-serie Dunya en Desi, een buitenkans natuurlijk, maar ook lastig. Het grote geld lonkte, maar haar leven was ook een chaos, zoals ze nu vertelt: ,,Ik was heel bang dat ik nooit meer toneel zou kunnen doen. Domenica was er niet meer, en ik was in een totaal andere wereld terecht gekomen. Ik dacht: shit, ik kom nooit meer in het theater terug, en al helemaal nooit meer bij de Paardenkathedraal, terwijl ik het daar zo heel erg leuk vond. En gelúkkig belde Paula mij een jaar geleden. Dat ik nu de kans krijg om met een echte grote productie met professionele acteurs te spelen is een prachtkans. Ik vind het supereng, maar ik vertrouw helemaal op Paula.”

En Paula vertrouwt helemaal op Eva: ,,Wat goed is komt toch bovendrijven. Dat zie je altijd: iemand staat, zit, kijkt en praat, of iemand is nog zoekende. Ik zag toen, bij de eerste voorstelling met Domenica, een meisje van 14 jaar mannen versieren, zo overtuigend, dat ik dacht 'Ho!, Ho!'. Want in het dagelijks leven was dat helemaal niet zo aan de hand. Maar zet zo iemand in een onderjurk neer en doe haar een paar hakken aan, en dan weet je het.”

Eva leert veel. Toneelspelen in een stuk uit de vroege twintigste eeuw is wat anders dan een rol in een jeugdserie op TV: ,,Het enige wat ik wel moeilijk vind is dat het stuk zich niet afspeelt in de tegenwoordige tijd. Bij de televisie kon ik altijd improviseren, en dan kun je voor die rollen ook veel meer uit jezelf halen. Maar ik kan nu geen dingen zeggen als 'Snap je', 'weet je', of 'O Kut!', enzo. Ik moet dus heel erg goed opletten.”

Of de actrice, die al bij de Emmy Awards-ceremonie in New York de paparazzi's van dichtbij leerde kennen, nog naar de toneelschool gaat om dat soort dingen verder te perfectioneren, is maar de vraag: ,,Ik moet er niet aan denken om nog vier jaar op school te zitten, maar ik vind eigenlijk dat ik het mezelf wel moet gunnen om nog vier jaar dingen te leren. Maar nu heeft Paula mij gevraagd om volgend jaar weer aan een stuk mee te doen: 'Paris, Texas'. En daar kan ik dus geen nee op zeggen. En dan komt de Dunya en Desi-film er ook nog aan. Ik twijfel eigenlijk enorm of ik die school nog wel wil. Normaal weet ik het allemaal wel, maar nu even helemaal niet. Vier jaar naar school terug? Ik háát school.”

En ook Paula vraagt zich af of dat nog iets uithaalt: ,,Vijf jaar geleden zou ik hebben gezegd: gá naar die toneelschool. Maar nu denk ik eigenlijk ook: kom op, je bent twintig, je zit in een stroom. Ga gewoon dóór. Toneelschool? Wat moet jíj daar nog leren?”

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.