Schaap – Sonnevanck






Soms is een antwoord niet fijn

Rotterdam

Dat het wel even wat anders was dan K3, zei ze. De moeder moest
zaterdag na afloop van 'Van Engelen en Aardappelen' echt even
bijkomen. Haar twee kinderen ook, maar die deden dat door gelijk het
decor van deze jeugdtheatervoorstelling in te rennen om te zien of
alles wel echt was geweest. Een rij verder vloeiden nog bittere
tranen. Bij de moeder wel te verstaan. De kinderen hadden het
prachtig gevonden: een troostrijk stuk over doodgaan.

Wat is dat toch dat volwassen mensen bij goed jeugdtheater altijd
smelten? Afgelopen weekend was het weer zeker twee keer raak: bij
'Schaap', het nieuwste stuk van Sonnevanck, en bij 'Van Engelen en
Aardappelen' van Het Laagland. Integer gemaakte, liefdevolle
voorstellingen allebei, waarin de toeschouwer zo serieus wordt
genomen, dat je je ook als volwassen kijker niet hoeft te schamen als
je diep geraakt wordt.

In 'Schaap' is een schaap op zoek naar een naam. U zult zeggen:
'makkelijk, dat u dit leuk vindt, want u heet zelf 'Schaap', maar het
gaat toch dieper. De tekst voor dit muziektheaterstuk met
clavecimbel, cello, twee zangeressen en twee acteurs, is van Sophie
Kassies, een schrijfster die het stadium 'jong en veelbelovend' al
een tijd geleden ontstegen is. Een schattig schaap wordt verliefd op
een prins, maar hij zal haar alleen in de kudde kunnen terugvinden
als ze iets anders heet dan 'Schaap'. Als je namelijk 'Schaap!'
roept, komen er geheid 100 wollige viervoeters op je af. Schaap moet
dus op zoek naar een naam, omdat ze anders geen bestaansrecht heeft,
en zelfs illegaal is.

Na veel ontberingen slaagt de missie, maar dan blijken er weer hele
nieuwe problemen te ontstaan. Want met een naam is een schaap
eigenlijk geen schaap meer.

Dat het uiteindelijk goed afloopt, vertelt één van de
muzikanten al vrij snel aan het begin. Dankzij die aankondiging
blijven angsttranen uit, en is er des te meer ruimte voor ontroering.

Tranen vloeien er uiteindelijk wel bij Het Laagland, dat met 'Van
Engelen en Aardappelen' een stuk speelt dat onlangs werd bekroond met
een Europese Jeugdtheaterprijs. In dit stuk stelt een klein meisje
meer vragen dan haar ouders prettig vinden, en die vragen gaan ook
nog eens over doodgaan. Waar je heen gaat, en wat dat met aardappelen
te maken heeft. Enzo. Lastige vragen, die op een mooie manier geen
antwoord krijgen in dit stuk dat een sentimentele draak zou kunnen
zijn als regie en spelers er niet zo'n frisse en vrolijke
voorstelling van hadden gemaakt. Want dat is wat Inèz
Derksen van Het Laagland en Flora Verbrugge van Sonnevanck als
regisseur gemeen hebben: nergens zwichten ze voor het gemakkelijke
succes van het sentiment en het lievige kindertoneel dat je in het
sprookjessuikergoed van sommige grote producenten ziet.

Ze maken integer, teder theater dat moeilijke vragen niet uit de weg
gaat, en waar je als volwassen toeschouwer even serieus genomen wordt
als de kinderen waarvoor het stuk eigenlijk bestemd is. En daar mag
je best een traantje bij wegpinken.


Gezien: Schaap door Sonnevanck, 11 februari en Van Engelen en
Aardappelen door Het Laagland, 12 februari. Beiden in de Rotterdamse
Schouwburg. Van Engelen en Aardappelen is nog te zien op 9 maart in
Dorrdrecht.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.