De stam van tamar – Waterhuis






Drugs zijn heel erg erg

Rotterdam

Roel Twijnstra en lachen, dat gaat lang niet altijd samen. De grote
man achter Het Waterhuis, het Rotterdamse jeugdtheatergezelschap,
vindt dat we er met zijn allen namelijk nogal een zootje van hebben
gemaakt. Nu zullen we de laatsten zijn om hem daarin ongelijk te
geven, alleen: moet je alles dan ook zo zwaar maken?

'De Stem van Tamar', het nieuwste stuk van Het Waterhuis, hamert er
flink op los. Het verhaal over de naïeve schooljongen die
dankzij een vakantiebaantje in aanraking komt met de aan lager wal
geraakte Tamar en haar broer, is al niet prettig. Het Waterhuis
brengt het echter met zoveel nadruk en grote woorden, dat de
legendarische drugsfilm Christiane F ermee vergeleken een vlotte
tienerkomedie is.

Het boek van David Grosssman, waarop deze voorstelling is gebaseerd,
biedt alle aanleiding voor flink uitpakken. Hij schrijft met stevige
thrillereffecten en die zijn in de voorstelling overgenomen. De
jeudbende waarin Tamar met de mooie stem verzeild is geraakt bestaat
uit hele enge jongens en een heel erg zielig meisje, en hun
muzieksmaak is die van snoeihard en veel stampen. Zombies zijn het,
levende doden in de jungle van de grote stad. Het zijn alleen zulke
grote en enge zombies, dat het niet meer eng is. Een groot deel van
het jonge publiek zit ernaar te kijken als koeien naar het onweer.

Aan de spelers ligt het niet. De jonge groep bestaat uit acteurs die
voor een belangrijk deel hun vak in de praktijk leerden bij
Rotterdams Lef en het toonaangevende jongerengezelschap DOX. Ze
spelen vol overtuiging. Hoofdrolspeelster Charlene Schmeltz heeft
zeker uitstraling en – inderdaad – een heel mooie stem. Ook
Nasrdin Dchar, die de afkickende broer van Tamar speelt, heeft
charisma en waarschijnlijk ook spelkwaliteit. Helaas zorgt de enorme
pathetiek die Twijnstra de spelers oplegt er uiteindelijk voor dat
de spelers zichzelf overschreeuwen. Ook de grote en nogal deftige
existentiële uitspraken die hij de straatkinderen laat doen,
staan de voorstelling in de weg. Het is allemaal net gewoon een flink
tikje enorm teveel. Mooi, maar te mooi, indrukwekkend, maar dan net
weer té ovverdonderend.

Deze voorstelling roept zo hard dat het leven verschrikkelijk en erg
en moeilijk en zwaar is, dat je alleen kunt reageren met gewijde
stilte, of een heel erg rooms 'mea culpa'.

Of, zoals een jonge toeschouwer na afloop verzuchtte: 'Erg, hè.'


De Stem van Tamar door Het Waterhuis. Gezien: 10 februari. Nog te
zien: 11 februari LCC 't Klooster; 18 februari LCC Lombardijen, 23
februari 't Kapelletje en tijdens het festival Koorts op 24, 25 en 26
maart.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.