Trilogie van het weerzien – De Tijd


Strauss is Tsjechov
geworden

 

Rotterdam

Botho Strauss, daar
hadden we het opeens mee gehad, zo aan het begin van de negentiger
jaren. Opeens leek het alsof hij, net als zijn collega's Heiner
Müller en Peter Handke, een beetje sprakeloos was geworden door
de val van de muur. Een legendarisch stuk als Groot en Klein leek
totaal verouderd voor de nieuwe tijd die ons rond 1990 had
overvallen. Dat gold evenzeer voor Trilogie van het Weerzien, dat hij
in 1976 schreef.

Lucas Vandervost van
het Vlaamse gezelschap De Tijd regisseert Trilogie van het weerzien
nu voor zeker de tweede maal in zijn carrière, en het weerzien
met tekst en regisseur is zonder meer indrukwekkend. Destijds, ergens
diep in de jaren tachtig, was Trilogie van het Weerzien de
eindexamenvoorstelling van Chris Nietveld en Tania van der Sanden, en
was er een bijrol voor Bart Sleegers en Berend Dikkers. Allemaal jonge mensen die
sindsdien groot geworden zijn in de kunst, of aan de randen daarvan. Nu, twintig jaar later,
staan in deze coproductie van De Tijd met Het Toneelhuis allemaal
grootheden op het toneel. Warre Borgmans, Han Kerckhoffs, Wim van
der Grijn, Els Dottermans, het zijn maar een paar van de vele grote
namen die langskomen.

En langskomen doen ze,
in deze voorstelling over het einde van het idealisme in de kunst. Ze
komen ook langs op zo'n manier dat het op den duur een beetje gaat
vervelen. Dat ligt een beetje aan Botho Strauss, maar ook een beetje
aan de omstandigheden waarin dit stuk wordt gebracht. Net als twintig
jaar geleden, toen 'Trilogie' door Vandervost werd geregisseerd in de
lange en brede gangen van het Vlaams Conservatorium in Antwerpen,
speelde deze versie bij de Vlaamse première in een echt
museum. De ruimte waarin het stuk speelt, een galerie, viel zo samen
met de ruimte van de voorstelling en dat geeft enorm veel meerwaarde.

Omwille van ons, de
harde kern van fans van het sublieme toneelspel waar De Tijd garant
voor staat, heeft Vandervost het stuk nu overgezet naar het
lijsttoneel van de schouwburg, en dat is toch een verlies. Het
toneelbeeld wordt plat, en sommige acteurs kunnen daar slecht mee uit
de voeten. Vooral Wim van der Grijn moet zich in de rol van relatieve
buitenstaander niet echt gelukkig voelen met de plek die hij nu moet
innemen.

Blijft over dat
Trilogie ook nu weer een genot is om mee te maken. Maar meer nog
heeft het stuk, in die dertig jaar dat het nu bestaat, niets aan
actualiteit verloren. Sterker nog, het is er alleen maar schrijnender
op geworden. Dankzij deze prachtige acteurs kunnen we eindelijk zien
dat Botho Strauss inderdaad een nieuwe Tsjechov is. En alleen dat is
al voldoende reden om te gaan kijken.

 

Trilogie van het
Weerzien van Botho Strauss door De Tijd en Het Toneelhuis. Gezien: 7
oktober in de Stadsschjouwburg van Amsterdam. Te zien: vanavond in de
Rotterdamse Schouwburg.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.