Prescilla, de Piercing Queen van het
Theater
Het lijkt verzonnen, maar ze bestaat
echt. Ze heet Prescilla, is hoogblond, mollig maar éénvijfentachtig
en heeft een piercing door haar tong. ,,En je wil niet weten waar ik
ze nog meer heb!” roept ze door de foyer. Dat willen we inderdaad
niet weten, maar dat weet zij dan weer niet. Maar met haar stem zit
het wel goed. Prescilla wil actrice worden en daarom heeft ze zich
aangemeld voor het kennismakingsjaar bij het Randstedelijke
Theatercentrum waar ik lesgeef.
De 23-jarige Stoot uit Tussendijken
heeft nog nooit een theater van binnen gezien. Films doet ze
eigenlijk ook nooit. Nee. Voeg een jarenlange verslaving aan soaps
samen met Idols en ziedaar de reden waarom Prescilla zich heeft
aangemeld voor de niet eens zo goedkope, vierjarige cursus
Theatermaker. ,,En zeg nou niet dat ze in soaps helemaal niet kunnen
spelen, want jij mocht dromen dat je mee mocht doen,” voegt ze
iedereen toe die zegt dat haar basiskennis misschien wat magertjes
is. En daar heeft ze best nog gelijk in ook.
De mensen van het theatercentrum zitten
een beetje met Prescilla in hun maag. Prescilla is namelijk hun
vleesgeworden subsidiedoelstelling, maar hoe geef je zo’n
doelstelling les als ze opeens in al haar opgemaakte volheid voor je
staat? Ik bedoel, het is fantastisch als je je kunstencentrum vestigt
in een probleemwijk, natuurlijk. Kun je van alles roepen over
laagdrempeligheid, toegankelijkheid en verheffing van het volk, maar
dan hebben we het toch vooral een beetje over wat er wel eens
toevallig op de tribune zit in de theaterzaal van het centrum. <QL>
Omdat ze er buurtsoaps brengen loopt
dat aardig. Maar het gaat de mensen van het theatercentrum
uiteindelijk om die experimentele Faust op blote voeten en de
volledige versie van de Oresteia waar ze de regieklas op los kunnen
laten.
De mensen van het theatercentrum denken
er nu over om toch een soort van toelatingseisen te gaan stellen.
Want Prescilla is niet de enige die zonder enige voorkennis door de
deur naar binnen is gestapt. Sterker nog: een leerling die wel enige
voorkennis heeft, is een grote uitzondering. De docenten vrezen nu
dat ze hun doelstellingen omlaag moeten schroeven tot een onwerkbaar
peil. Ik zou ze bijna gelijk geven. Wat valt er nog les te geven in
theater als zelfs de allerbasaalste culturele bagage met de verkeerde
vlucht blijkt te zijn meegestuurd? We gaan toch potjandorie niet op
de knieën voor de doelgroep?!
Toch zouden die toelatingseisen jammer
zijn. Het zou jammer zijn, wanneer Prescilla met een paar welgemikte
meerkeuzevragen buiten de deur zou worden gehouden. Het zou veel
mooier zijn als Prescilla met haar eigen niet-meerkeuze vragen de
docenten voor moeilijke problemen stelde. Op een simpel ‘Hoebedoelu’
is vaak geen simpel antwoord te geven, maar dat is wel precies wat
theater hoort te doen. Het is toch een mega-uitdaging om iemand die
van toeten noch blazen weet, maar die kennelijk wél wil
toneelspelen, te kunnen laten voelen waar het om gaat? Ok, dat de
toon waarop dat gebeurt misschien wat afwijkend is, het zij zo. Maar
die vragen hebben wij theaternufjes met zijn allen hard nodig. daar
wordt niet alleen de kunst, maar ook Prescilla beter van.
Stel, dat ze het volhoudt. Liever
gezegd, stel, dat het theatercentrum erin slaagt om Prescilla niet
door de concurrentie weg te laten kopen. Dan zou er nog eens iets
heel erg moois kunnen onstaan. Want waar wordt de laatste tijd het
meest over geklaagd in het theater? Inderdaad: vrouwenrollen. Ze zijn
er niet, of ze worden te licht gecast, niet begrepen, dat soort
dingen. Nu zijn er inderdaad veel slappe vrouwenrollen geschreven,
maar misschien zijn er de laatste tijd ook niet zo bar veel krachtige
vrouwen van de officiële toneelscholen afgestudeerd. Binnenkort
zou dat allemaal uit de lucht kunnen zijn dankzij het Wonder van
West. Een droom van een Medea, met een hoofdrol voor de Stoot van de
Straatweg: Prescilla, Piercing Queen van het theater. Ik zie het al
helemaal voor me.
Verschenen in Kunstbroeders UN op 20-2-2003
