Imago – De Grens


Meer dan zeven seconden kwaliteit

Er is een probleem voor makers van jongerentheater. Bedenk je iets dat helemaal van nu en hip en cool is, tegen de tijd dat je het op een podium neerzet blijkt het hopeloos verouderd. Jongerentheatermakers moeten daarom vooral geen marktonderzoek doen, maar gewoon maken wat ze zelf mooi vinden en dan maar hopen dat het publiek dat ook vindt.

Het is Theatergroep De Grens gelukt met de voorstelling Imago, zeven seconden ware liefde. Dit stuk is een goed voorbeeld van hoe theater alle leeftijden kan aanspreken zonder daarbij ook maar één seconde op de knieën te gaan voor wat voor doelgroep dan ook. Liefde is tenslotte universeel, en hoe cool, vet of gaaf daar ook over wordt gepraat, de basis blijft eeuwig.

Imago behandelt in een dik uurtje zeven seconden uit het leven van de scholieren Just en Liza. Zeven seconden, waarin Liza haar fiets op slot zet en naar de schoolingang loopt, terwijl ze vanuit haar ooghoeken ziet dat Just haar bekijkt. Ze zijn heimelijk smoorverliefd op elkaar, maar zoals dat gaat bij pubers: niemand zal dat ooit weten. De zeven seconden staan op video, de gedachten van het tweetal zijn de stof voor de theatervoorstelling. Die gedachten delen de spelers met de zaal en met elkaar, wat een mooi contrast oplevert met de zeven contactloze seconden waar het verhaal over gaat.

De twee net afgestudeerde spelers Guido Pollemans en Lotte Vogel zijn geknipt voor hun rol. Pollemans zet een lekkere 'wigger' neer, met alle pasjes en toontjes van dien. Actrice Lotte Vogel, pas nog bekroond met de Kunstanjer van het Prins Bernhard Cultuurfonds, zet daar een reefteef tegenover met teveel ledematen om zich prettig bij te voelen en constant sjorrend aan haar voor haar geluk toch net iets te korte naveltruitje. Ze staan zo relaxed op het toneel, dat zelfs de meest hardvochtige interrupties van een mogelijk vmbo-publiek moeiteloos het zwijgen worden opgelegd. Een mooi voorbeeld van hoe kwaliteit respect af kan dwingen.

Want kwaliteit is er volop in de voorstelling. Rechts op het toneel zitten twee muzikanten, Davy Maengkom en Ramon Masius, die met weinig meer dan een paar noten de sfeer bepalen. Maar sterker nog dan hun aanwezigheid is het grote videoscherm achterop het toneel. Daarop is niet alleen de zeven seconden-video te zien, maar worden ook webcambeelden van het podium getoond, afgewisseld met een paar oogstrelende flash-animaties van animatiemaker André Slob. Maar het belangrijkste aan deze voorstelling is de toon waarop ze gebracht wordt. Die is verwant aan standup-comedy, maar dan zonder de artiesten-ijdelheid die daar vaak bij hoort. Pollemans en Vogel gaan volledig op in hun rol. Liza en Just zijn daardoor complete, ronde karakters, voor wie het gestuntel over liefde niets minder dan een strijd op leven en dood is.

Regisseurs Jan van Rossum en Wouter Eizenga, beiden al jaren bezig in het Utrechtse cursus- en semi-profcircuit, hebben met dit materiaal, waartoe zeker ook de tekst van schrijfster Jannika van Wijk behoort, een juweel van een jongerenvoorstelling gemaakt, die meer openbare voorstellingen verdient dan het schamele vijftal van nu: programmeurs opgelet!

[recensie]Wijbrand Schaap

[ufvoetnoot]Theatergroep De Grens met Imago. Gezien: 21-2-2003, Theater Kikker Utrecht, tournee langs scholen. Nog te zien: 28-2 en 1-3: Ostadetheater Amsterdam. Dit najaar terug in Kikker. Inl.: 030-2724474.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,