Propaganda


Hilversumse kunstliefhebbers lachen
niet

 

Ook gekeken, afgelopen zondag, naar de
laatste uitzending van Propaganda ? Ook zo genoten van de
indrukwekkende discussie over een realiteit die fictie was geworden
of toch niet maar dat er een nieuwe inter-esse moest ontstaan in de
medemens en dat de tijd al een paar jaar niet meer lineair maar
circulair was en dat daarom Karim Traïdia nu maar een film moest
maken over zijn Algerijnse oma? Ook zo meegehuild met presentator
Chris Keulemans bij zijn slotwoord? Over dat het toch jammer was dat
er weer een serieus kunstprogramma kansloos ten onder was gegaan in
het kijkcijfergeweld van Hilversum?

Nee?

Gek. Dat dacht ik al.

Propaganda was namelijk het minst
bekeken kunstprogramma van de Nederlandse televisie. Een hele
prestatie, natuurlijk, om nog minder kijkers te scoren dan Zeeman met
Boeken, Kunst omdat het moet en RAM. De Formule van Propaganda was
dan ook waterdicht. Wisselende locaties, camera’s bij voorkeur
ondersteboven bediend door een camaraman met delirium tremens en
Scotty Gravenberch en Chris Keulemans. Presentator Scotty was ooit op
zijn best in een uitzending vanuit het Groninger Museum. Nu zag hem
altijd al vooral denken aan zijn volgende vraag, de camera in zijn
linkerooghoek en of de gast in kwestie nu nog steeds zo irritant naar
hem zat te kijken. Maar die ene keer zat hij superonhandig te zijn,
terwijl zijn gasten nog onhandiger waren. Wat bleek: als
presentatiedesk waren twee originele Philip Stark-tafeltjes
neergezet, en daar moest iedereen met zijn gore fikken vanaf blijven.
Niet dat iemand zich daar vrolijk over maakte, want dat behoorde ook
tot De Formule: kunst is niet om te lachen.

Presentator Chris lachte helemaal
nooit. Of toch, er was wel een minzame glimlach te bespeuren als hij
echt iets enorm gewiekst en slims zei wat alleen hij snapte.

Het scherpst kwam De Formule tot zijn
recht als er een gast was die De Formule niet snapte. Als er dus
iemand was, die dacht dat je ook in begrijpelijke termen over kunst
kan praten. Zo was Karim Traïdia (die van De Poolse Bruid) een
waardige laatste gast. Temidden van een Schrijfster, een Filosoof en
een Fotograaf zat daar De Algerijn en hij deed het perfect.
Welwillend vertelde hij zijn begrijpelijke en meeslepende verhaal en
kon daarna vriendelijk verbijsterd toekijken hoe de overige gasten
samen met Chris Keulemans het Begrijpelijke Verhaal in een wolk van
ondoorzichtig kunstgeneuzel lieten verdwijnen.

Ik vrees dat Propaganda in zijn korte
bestaan meer kunsthaters dan kunstliefhebbers heeft gekweekt.
Propaganda bevestigde namelijk het vooroordeel dat kunst alleen
interessant is voor mensen die vijf bibliotheken hebben leeggelezen
en die elkaar vervolgens onder het genot van een drankje gelijk gaan
zitten geven. Het is ook dat vooroordeel van de makers zelf: wij zijn
intellectueel en dus een bedreigde diersoort.

Want wat is de conclusie van de
Propaganda-makers? Ware Kunst is kansloos op tv. En vervolgens gaan
ze ook geen enkele moeite meer doen om een publiek te bereiken met
een programma dat wél én leuk om te zien én
interessant om te volgen is.

Gelukkig hebben we hier echter de
Utrechtse Lokale Omroep. Daar bewijzen de halve amateurs van de
kunstprogramma’s Lava en Suzanne al een hele tijd dat het wel
degelijk mogelijk is om een leuk programma over kunst te maken. Er
zit natuurlijk nog wel eens een Belachelijke Camerabeweging of een
Vreselijk Saai Interview in, maar je voelt aan alles dat de makers er
lol in hebben en dat ze zich geen zak aantrekken van de kijkcijfers.

En dat is het belangrijkste: niet de
kijkcijfers, maar de lol. En op lol heb ik de kunstliefhebbers in
Hilversum nog nooit kunnen betrappen. Lol is geen kunst. Namelijk.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,