Halina Reijn


Een ster zonder allures

De toneelschool hoefde ze niet af te maken. Actrice Halina Reijn kan het zo ook wel. Dit voorjaar schittert ze in het schandaalstuk Lulu van De Theatercompagnie, en vanavond gaat de speelfilm Iles Flottantes, waarin ze een belangrijke rol speelt, in de Nederlandse bioscopen in première. Hoe een gewoon Gronings meisje de harten van het Nederlandse publiek kon veroveren.

Amsterdam – ,,Een Griek zou ik nog wel willen. Of eigenlijk: niet één Griek, maar alle Grieken.'' Gretig is ze, maar Halina Reijn (25) droomt niet van zonnige, in zeëen van Retsina gedompelde vakantieliefdes onder een strakblauwe lucht. Ze droomt van klassieke Griekse toneelstukken. ,,En alles van Shakespeare natuurlijk. Ik heb een grenzenloze bewondering voor die stukken. Ik heb aan mijn regisseur Theu Boermans al voorgesteld om het totale repertoire van Shakespeare te doen. Ieder jaar ééntje. Dat moet toch kunnen?''

Ze lacht. En als Halina Reijn lacht, is dat een hartelijke en ontwapenende lach. Een lach die je eigenlijk niet zou verwachten van een ster-actrice die iedere avond vier uur lang heftig uit de kleren het riool induikt in de voorstelling Lulu. In deze met de nodige schandalen omgeven productie van De Theatercompagnie (voorheen De Trust) speelt ze de ongrijpbare titelrol. Het stuk beschrijft een mannenwereld, die op hol slaat door de aanwezigheid van Lulu, het mannelijk natte droombeeld van vrouwelijke onschuld. Mannen projecteren hun idealen op haar, geven haar namen als Katja en Eva, en sterven uiteindelijk allemaal aan haar, of door haar. Uiteindelijk verliest Lulu zelf haar onschuld, en verkoopt zichzelf in het Londense riool aan Jack de Ripper, met alle bloederigheid van dien.

{mospagebreak}Regisseur Theu Boermans zet met deze vlijmscherpe voorstelling eindelijk weer een stuk op de planken dat beroert. Het was hard nodig na een periode waarin hij druk was met het reorganiseren van zijn gezelschap De Trust tot De Theatercompagnie. Halina Reijn maakte de moeizame periode mee. Haar debuut was de rol van Ophelia in de legendarische Hamlet, daarna speelde ze een bekroonde bijrol in Shopping and Fucking, en was ze een naïeve boerendochter in Adel Blank. Daarna volgde een periode met mindere stukken als De Laatsten en Jeff Koons. Reijn: ,,Vanaf de eerste repetitiedag bij Lulu voelden we allemaal dat het klopte. Het was ook heerlijk om te merken dat Theu Boermans er totaal voor ging. De druk van alle moeizame tijden was van de ketel. Ik heb hem nog nooit zo geïnspireerd meegemaakt als tijdens deze repetities.''

Boermans' inspiratie gaf haar het vertrouwen om in deze rol tot het uiterste te gaan. En dat is heel ver. Ze gaat niet alleen regelmatig schaamteloos uit de kleren, ze laat zich ook ongegeneerd betasten op uiterst intieme plekken, in een scène met acteur Jan Decleir die in Lulu haar vader speelt. Heeft ze dan helemaal geen grenzen? ,,Natuurlijk wel. Dat ik nu zover ga, heeft alles te maken met het stuk en onze opvatting daarover. Als je dit niet extreem doet, blijft er maar weinig over. Zó goed is die tekst tenslotte ook weer niet. En ik kan dit alleen maar doen omdat ik een totaal vertrouwen heb in Theu Boermans en mijn medespelers.''

Toch nodigde ze haar moeder niet uit voor de première: ,,Als ik zou weten dat ze er zat, zou ik naar mezelf gaan kijken door háár ogen. Dan zou ik niet meer kunnen spelen. Later bleek dat ze stiekem toch gekomen was. Dat was even schrikken, maar ze vond het prachtig.'' Toch komt het nog wel eens voor dat vooral jongeren in de zaal nogal luidruchtig reageren op de naaktscènes. ,,Dat zijn lastige momenten. Het is dan moeilijker om de uiterste concentratie vast te houden, maar meestal merken we toch dat het publiek vooral diep on''r de indruk is.’’

{mospagebreak}Het meest opvallende aan Halina Reijn is, dat ze ondanks alle roem totaal onschuldig weet over te komen. Niet alleen in Lulu, maar ook in de speelfilm Iles Flottantes kan ze met een ongegeneerde huilbui niet alleen ontroering, maar ook een vertederende lach opwekken. Haar geheim? ,,Ik kan verschrikkelijk goed relativeren, heb ik gemerkt. Je moet jezelf in dit vak niet al te serieus nemen, want dan wordt je heel ijdel en nuffig. Dan ga je trucjes gebruiken, en dat wil ik niet. Ik laat alles vallen wat ik aan technische lessen heb geleerd. Bij andere acteurs zie je nog wel eens dat ze zich terugtrekken achter een verdedingslinie. Ik kan dat niet. Ik gun mezelf niets om op terug te vallen, niets om mezelf achter te verbergen. Dat voelt uiteindelijk heel eng. Zo sta ik zelfs met kleren aan helemaal n''kt op het toneel.’’

Zelfrelativering zal ze de komende jaren nog hard nodig hebben. Voor vrouwen van haar leeftijd zijn er niet zo bar veel uitdagende rollen. En de concurrentie is bijna moordend te noemen. De Toneelacademie in Maastricht, die haar twee jaar voor haar eindexamen met een eervolle vermelding liet vertrekken naar De Trust, bleek een goede leerschool: ,,Maastricht is de meest klassieke opleiding, en ook keihard. Het is daar: voor jou tien anderen. Toen ik daar aankwam, zaten daar prachtige meiden als Angelique de Bruijne, die later bij het Nationale Toneel Lulu speelde. Zo mooi wilde ik ook zijn. Dus je probeert elkaar af te troeven met de mooiste kleren en de duurste make-up. Al weet je dat het ''genlijk onzin is.’’

Een jaartje New York had de jonge studente al geleerd dat acteren vooral een kwestie is van keihard werken en heel erg veel geluk hebben: ,,Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen is daar ac'eur. ‘Ja ik ben nu even ober, maar eige'lijk ben ik acteur’, zeggen ze. En als je dan ziet hoe die audities daar gaan: honderd mensen die ieder een minuut mogen laten zien wat ze kunnen. Als je dan geen relativeringsvermogen hebt, k'' je het vergeten.’’

Een diva zonder kapsones, over wie ‘de bladen’ allemaal graag schrijven'dat de'film ‘Annie’ die ze op haar zevende zag, de acteervonk deed ontbranden. Een nuchtere en razendslimme Groningse die zich bij vrij' collectieven als ’t Barre Land en Dood 'aard ‘'en domme huppelkut’ zou voelen. Een actrice die het te verwachten internationale succes van de films waarin ze speelt vooral leuk zou vinden, omdat ze dan in C'nnes ‘het wereldje van dicht'ij zou kunnen zien’. En wat zou ze het liefste spelen? ,,Hamlet. En dan Hamlet zelf. Voor dit vak zou ik veel liever een jongetje zijn. Voor hen zijn er veel toffere rollen.’’

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.

, ,