Melige Wip van Rick en Vera
Voorstelling: Twee op de Wip van William Gibson. Regie: Dick
Hauser. Met Vera Mann en Rick Engelkes. Gezien: 6-2, Haarlem. Tournee
t/m 30-5. Inl.: 0900-9203.
Haarlem – Mannen zijn snel in bed. Maar zo snel als Macho Michiel in
Twee op de Wip zijn ding doet, dat is een record. Krap tien seconden.
Het kan niet veel zijn geweest, want Liefje Renée is in diezelfde tijd
in een diepe slaap verzonken. Michiel kruipt onder de dekens vandaan,
schiet zijn onderbroek aan en verdwijnt naar huis. Vanwaar hij direct
zijn Liefje op haar mobiele terugbelt voor een nieuwe afspraak. Die zij
zonder problemen maakt. Sex anno 1999? Lachen!
O. Denk je een halve minuut later, de zaal lag dubbel om de
verkeerde reden. Dat het licht uitging toen Rick Engelkes (Michiel) en
Vera Mann (Renée) onder het dekbed verdwenen, dat was een
scène-overgang. Dat het licht daarbij op een stevige waakstand bleef
staan kwam alleen maar omdat Engelkes anders de weg niet zou vinden
naar de andere kant van het toneel. De bedoeling was: Michiel krijgt
Renée op de simpelst denkbare manier in bed, licht uit, commercial
break, licht aan, en we zijn een week verder.
Twee op de Wip is een blijspel uit de jaren vijftig dat ieder
decennium terugkomt. Jeroen Krabbé en Willeke Alberti deden het in
1971, Pleuni Touw en Hugo Metsers een jaar of tien later. Krabbé vond
zijn productie destijds een ramp en Touw was ook al niet tevreden over
haar versie. REP-producties denkt het beter te doen met een nieuwe
vertaling en regisseur Dick Hauser. Het is niet gelukt. Hauser verwart
de subtiele blijspeltoon met melig niets-aan-de-hand-gedoe. De serieuze
lading, die elke komedie nodig heeft, leent hij schaamteloos van Lou
Reed, Mick Jagger, Lenny Kravitz en U2, die hij inzet als muzak voor de
scènewisselingen.
Hauser wilde er een ‘kek’ blijspel van maken. Staat in het
programmaboek. En ‘kek’ is het geworden. Engelkes grijnst de hele tijd
‘kek’ naar zijn tegenspeelster en het publiek, en Vera Mann doet een
hele ‘kekke’ karaoke-act die natuurlijk een apart applaus krijgt. Best
verdiend, daar niet van, maar van zoveel kekheid word je kakelgallisch.
Zo’n voorstelling afsluiten met ‘One’ van U2 gaat vervolgens extreem te
ver. Het is een prachtig nummer, maar een theatervoorstelling moet dat
niet nodig hebben om duidelijk te maken dat het onderwerp eigenlijk
heel serieus is. Zelf zingen, dat mag best, en musicalster Vera Mann
zou dat ook zó hebben gekund. Dat had respect afgedwongen.
