Fuck de Leeuwenkoning!
Voorstelling: Shopping & Fucking van Mark Ravenhill door De
Trust. Regie Theu Boermans. Gezien: 16-5, Trusttheater Amsterdam. T/m
6-6.
***
Door Wijbrand Schaap
Amsterdam – Disney’s De Leeuwenkoning is hét klassieke verhaal van
de late twintigste eeuw. Althans volgens Mark Ravenhill, auteur van de
nieuwste productie bij De Trust, Shopping & Fucking. Dat heb ik me
laten vertellen na afloop van de première in Amsterdam, toen ik wat
verbaasd reageerde op het slotnummer van de voorstelling. In een
idyllisch tafereeltje voeren de drie hoofdfiguren elkaar, terwijl over
de speakers Elton John’s Leeuwenkoning-hit "Can you feel the love
tonight" klinkt.
Robbie (Jacob Derwig) en Lulu (Halina Reijn) zijn twee late tieners
die van voren niet weten wat ze van achteren doen. Ze zijn ‘eigendom’
van het wrak Mark (Bert Geurkink) die, niet geheel onverwacht, al snel
op hen uitgekeken raakt. Het tweetal laat zich vervolgens inpakken door
een god-achtige grootkapitalist (De Leeuwenkoning), terwijl Mark valt
voor een onschuldig lammetje dat zich één keer teveel in de kont heeft
laten neuken. Het dreigt allemaal fout te lopen als Robbie voor 9000
gulden aan pillen gratis weggeeft, maar met de onbegrensde
mogelijkheden van botte ondernemingslust verdienen ze in vijf dagen
7000 gulden terug. Het Lam laat zich vervolgens met graagte offeren
voor de resterende 2 mille. Eind goed, al goed.
In de nineties is alles te koop, zelfs voor de grootste dombo. De
kapitalistische heilstaat volgens Thatcher, met Disney’s tekenfilm als
bijbel. Gevoel is gereduceerd tot de juiste verhouding van chemische
middelen. Het gaat de mensen in S&F zo fucking goed, dat ze van
puur geluk niet meer weten wat ze met hun fortuin aanmoeten.
Uiteindelijk is het een nogal moralistisch stuk dat De Trust speelt.
Voor het gezelschap is het even wennen om een voorstelling te spelen
waarin niet de taal, maar de boodschap centraal staat. Het is door
regisseur Boermans misschien juist daarom allemaal erg kluchtig en
schetsmatig opgezet. Daardoor dreigt de voorstelling als een zeepbel
uit elkaar te spatten. Dat het uiteindelijk niet gebeurt, is te danken
aan de jonge actrice Halina Reijn. Ze speelt prachtig en ontroert omdat
ze erin slaagt om tussen al het geweld haar oppervlakkige personage nog
iets van betrokkenheid mee te geven.
Als voorstelling valt S&F tegen, zeker gezien de zegetocht die
Ravenhills debuut in het Engelse taalgebied achter de rug heeft.
Verwende Hollanders laten zich niet meer schokken door de zoveelste
pijpscène of moord op het toneel. Dat hebben we allemaal eerder en
beter gezien, vooral bij De Trust. En juist die conclusie maakt
Shopping & Fucking belangwekkend. Als niemand zich nog laat
schokken zit de verwende verveling waar Ravenhill over schrijft al
dieper in de samenleving dan we durven toegeven. Misschien moeten we
hem wel dankbaar zijn voor het naïeve moralisme dat van zijn werk
afstraalt.
